του Stefan Ruzowitzky
(η συνέντευξη του σκηνοθέτη)

Όλες σας οι ταινίες διαφέρουν σημαντικά η μια από την άλλη. Το ίδιο συμβαίνει και με το The Counterfeiters (Die Faelscher /Παραχαράκτες)…

Έτσι φαίνεται με την πρώτη ματιά, στην πραγματικότητα όμως εστιάζω και πάλι στο αγαπημένο μου θέμα: τον ιδεαλισμό. Όλες μου οι ταινίες έχουν νεαρούς ήρωες που μυούνται σε ένα νέο ιδεαλιστικό κόσμο και αναγκάζονται να επαναπροσδιορίσουν την ιδέα τους για τη ζωή. Το The Counterfeiters έχει διαφορετική προσέγγιση. Ποτέ πριν δεν είχα αντιμετωπίσει την ένταση ανάμεσα στον ιδεαλισμό και τον πραγματισμό, μέσα σε ένα τόσο δραματικό και υπαρξιακό πλαίσιο.

Πώς θα περιγράφατε την κατάσταση στην οποία βρέθηκαν μπλεγμένοι οι παραχαράκτες;

Πιστεύω ότι τα ερωτήματα που θέτει είναι σύγχρονα και παγκόσμια. Και γι’αυτό με ενθουσίασε το θέμα: πώς είναι δυνατόν να παίζεις πινγκ-πονγκ όταν λίγα μέτρα μακριά σου κάποιος βασανίζεται μέχρι θανάτου; Είναι το ίδιο σα να ρωτάμε: πώς είναι δυνατόν να πηγαίνεις διακοπές σε ένα μέρος όπου οι άνθρωποι πεθαίνουν της πείνας; Είναι δυνατόν να απολαμβάνουμε τις πλούσιες και προστατευμένες ζωές μας μέσα σε έναν κόσμο που υποφέρει;

Η ταινία δεν θέλει να δημιουργήσεις ενοχές στο θεατή, αντίθετα αναπτύσσει την ιστορία σχεδόν σα να επρόκειτο για περιπέτεια. Είχατε κάποια αναστολή σε σχέση με αυτό τον τρόπο παρουσίασης ενός τόσο λεπτού θέματος;

Για τους σημερινούς θεατές, μια απλή περιγραφή της κατάστασης δεν είναι πια αρκετή, παρ’όλα αυτά είναι ηθική μας υποχρέωση να συνεχίσουμε να μιλάμε για το Ολοκαύτωμα. Πρέπει να βρίσκουμε νέους ψυχαγωγικούς τρόπους για να μιλήσουμε για το θέμα, και το The Counterfeiters είναι μια τέτοια προσέγγιση.

Στο τέλος η ταινία κλείνει με μια συμβιβαστική διάθεση. Είναι μια παραχώρηση για χάρη των θεατών;

Είναι φανερό ότι οι κεντρικοί ήρωες αλλά και όλοι όσοι επέζησαν ενός στρατοπέδου συγκεντρώσεως θα αισθάνονται δια βίου ένοχοι για το γεγονός ότι οι ίδιοι επιβίωσαν ενώ κάποιοι άλλοι πέθαναν, καθώς και αμφιβολίες για το αν θα μπορούσαν ή θα έπρεπε να είχαν πράξει αλλιώς. Ως σκηνοθέτης δεν θα μπορούσα να κατηγορήσω τον Σόροβιτς, τον πρωταγωνιστή μου, για το ότι κατάφερε να μείνει 6 χρόνια στο στρατόπεδο και να βγει ζωντανός – αυτό θα ήταν τουλάχιστον ανήθικο.

Έχετε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την εποχή των Ναζί;

Όταν ζεις σε μια χώρα όπως η Αυστρία, όπου τα ακροδεξιά κινήματα με εμφανείς ομοιότητες με τους Ναζί, κερδίζουν σταθερά το 20% των ψήφων και συμμετέχουν στη διακυβέρνηση της χώρας, αναγκαστικά πρέπει κατά καιρούς να αντιμετωπίζεις τα θέματα αυτά.

(πηγή δελτίο τύπου)