(Οι Μάρτυρες)
του André Téchiné
Παρίσι, καλοκαίρι 1984.. Ο Αντριέν είναι ένας καλλιεργημένος γκέι γιατρός. Κάποιο βράδυ σ’ ένα πάρκο γνωρίζει και ερωτεύεται παράφορα τον Μανού. Ο τελευταίος έχει έρθει πρόσφατα στο Παρίσι και ζει σ’ ένα κακόφημο ξενοδοχείο με την αδερφή του Ζυλί, που ασχολείται με την όπερα. Ένα ηλιόλουστο σαββατοκύριακο ο Αντριέν παίρνει τον Μανού και πηγαίνουν επίσκεψη στο παραθαλάσσιο εξοχικό της πολύ καλής του φίλης Σαρά και του άντρα της Μεντί. Η Σαρά είναι συγγραφέας παιδικών βιβλίων με έντονη φαντασία, ενώ ο Μεντί είναι μπάτσος στο τμήμα ηθών. Η σχέση του ζευγαριού είναι «ιδιαίτερη», καθώς βασίζεται πάνω στην ελεύθερη επιλογή ερωτικών συντρόφων, δίχως ντροπές, ενδοιασμούς ή ζήλιες… μέχρι τώρα…
Η ταινία είναι δομημένη σε τρεις ενότητες: η πρώτη διαδραματίζεται το καλοκαίρι του 1984 και έχει τίτλο «Ευτυχισμένες Μέρες». Είναι η εποχή που οι πρωταγωνιστές ανέμελοι δοκιμάζουν να φλερτάρουν. Η δεύτερη ενότητα αναφέρεται στον χειμώνα 1984-85 με τίτλο «Ο πόλεμος Ξεκινά» και αναφέρεται στην περίοδο όπου τα συμπτώματα του AIDS άρχισαν να γίνονται ευρέως γνωστά στον ιατρικό κόσμο. Στην μάχη ρίχνεται με πάθος και ο Αντριέν όχι μόνο για επιστημονικούς, ερευνητικούς λόγους, αλλά και για να σώσει την ζωή του αγαπημένου του, Μανού. Το τρίτο μέρος με τίτλο «Καλοκαίρι Ξανά», βρίσκει τους πρωταγωνιστές να βγαίνουν από το πένθος τους - ο καθένας με τον τρόπο του - και ο κύκλος της ζωής ξεκινά πάλι με νέα πρόσωπα και νέες συνθήκες. Είμαστε πια στο καλοκαίρι του 1985.
Η ταινία είναι μια καταγραφή της εξάπλωσης μιας επιδημίας, αυτής του AIDS. Είναι αντιπροσωπευτική ενός δεύτερου κύματος ταινιών που έχουν σαν βασική θεματική το AIDS. Τώρα οι σκηνοθέτες μπορούν να έχουν μια συνολική εικόνα των πρώτων ημερών της κρίσης και του πώς οι άνθρωποι αντέδρασαν. Οι πρώτες ταινίες όπως το Longtime companion (Norman Rene, 1990), ή το It’s my party (Randal Kleiser, 1996), απεικόνιζαν τον πανικό, την αποδοχή, και τελικά την θλίψη. Η επιδημία εξαπλώθηκε σε μια χρονική περίοδο και σε μέρη όπου η σεξουαλική ελευθερία φαινόταν ότι προσέφερε καινούργιους τρόπους για την εξερεύνηση του έρωτα, της ηδονής, της φιλίας, των ορίων γενικότερα. Μαζί της όμως, κουβαλούσε και μια τρομακτική αρρώστια η οποία περιθωριοποίησε ανθρώπους γεμίζοντάς τους ντροπή και εξοστράκισε συνειδήσεις, πυροδοτώντας την υστερία των media.
Σκοπός της ταινίας, όπως τονίζει ο σκηνοθέτης της Andre Techine (Αντρέ Τεσινέ) είναι «η θραύση συγκεκριμένων στερεοτύπων».
(πηγή δελτίο τύπου)
