(Tο στεφάνι της Πέτρια)
του Srdjan Karanovic

Τις μικρές και μεγάλες διαδρομές μιας ζωής, ακολουθεί η αφήγηση σ' αυτήν την ταινία: στο κέντρο μία γυναίκα, η Πέτρια (Petria). Σταθμοί σ' αυτές τις διαδρομές, οι σχέσεις της ηρωίδας με τους άνδρες που καθόρισαν τη ζωή της.
Τα χρόνια της νεότητας -πριν το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο-, σφραγίζονται από το γάμο της με τον Dobrovoje, ένα νεαρό αγρότη. Καθώς όμως οι δυσκολίες του έγγαμου βίου θα έχουν μια ατυχή κατάληξη -την τραγική απώλεια της μικρής της κόρης-, η ηρωίδα θα εκδιωχθεί από τη συζυγική κλίνη. Ο λόγος ; Δεν μπορεί να "κρατήσει" παιδιά.
Είναι η γεμάτη τρυφερότητα σχέση της με τον Ljubisa, ένα μεγαλύτερο σε ηλικία άνδρα, που θα της προσφέρει το συναισθηματικό καταφύγιο και την ευκαιρία για ανασυγκρότηση. Τέλος η κορύφωση φθάνει με τον έρωτά της για τον Misa, ένα νεαρό ανθρακωρύχο. Κοντά του η ηρωίδα φαίνεται να βρίσκει κατανόηση, συναισθηματική πληρότητα, ηρεμία. Όμως η Πέτρια δεν θα συναντηθεί με τη γαλήνη και την ηρεμία: έχει να παλέψει με τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες του βίου…
Μέσα από τις κιτρινισμένες από το χρόνο φωτογραφίες, ένας φωτογράφος (και πίσω απ' αυτόν ο σκηνοθέτης) ανασυνθέτει τα επεισόδια της ζωής της ηρωίδας. Ένα γυναικείο πορτραίτο, μια σκιαγράφηση με ευαισθησία και λεπτότητα ενός γυναικείου προσώπου, η ταινία αυτή είναι παράλληλα και ένα μικρό σχόλιο για την ιστορική διαδρομή της χώρας του σκηνοθέτη: της Γιουγκοσλαβίας. Μια στενή σχέση φαίνεται ότι συνδέει τη ζωή της ηρωίδας, τις συναισθηματικές της δυσκολίες, τις απογοητεύσεις της, με την ίδια την ιστορία της Γιουγκοσλαβίας. Η ηρωίδα γίνεται ακούσιος μάρτυρας στα διάφορα επεισόδια της ζωής μίας ολόκληρης χώρας: τα χρόνια πριν τον πόλεμο και η αγροτική ζωή, ο αγώνας των παρτιζάνων ενάντια στους Ναζί κατακτητές, η "οικοδόμηση" του σοσιαλισμού. Στο τέλος η ηρωίδα μαυροφορεμένη παρευρίσκεται, ως θλιβερός μάρτυρας, στην τελετή κλεισίματος ενός ανθρακωρυχείου…
Δ.Μ.