(My Uncle Tudor)
της Olga Lucovnicova

Καλοκαίρι, ένα αγροτόσπιτο κάπου στη Μολδαβία. Η Όλγα επισκέπτεται το σπίτι των παιδικών της χρόνων και καταγράφει με την κάμερά της ένα  καλοκαιρινό σκηνικό, βγαλμένο από μια άλλη εποχή. Λουσμένο σε μια ατμόσφαιρα αέρινη το σπίτι αναπνέει βαριά πίσω από κουρτίνες διάφανες και πόρτες ανοιχτές, ενώ κοντινά πλάνα μεγεθύνουν τα άψυχα και έμψυχα ενός σκονισμένου  σκηνικού που αντανακλά μια νοσταλγική αποσύνθεση. Οι γυναίκες της παλιότερης γενιάς ξεθάβουν αναμνήσεις μιας ανέμελης νιότης, κοιτώντας παλιές φωτογραφίες ή τρώγοντας γύρω από το τραπέζι. Στο επίκεντρο πάντα η Όλγα, που η φωνή της ακούγεται  να θέτει σταθερά την ίδια επίμονη ερώτηση. Οι ερωτήσεις της διακριτικά μετατοπίζονται προς τον θείο Tudor, ενώ από την αρχή δηλώνεται ξεκάθαρα  η συναισθηματική της στάση απέναντι του. Μέσα από μια σειρά αποκαλυπτικών ερωταπαντήσεων, ό,τι ακολουθεί είναι το ξετύλιγμα ενός παιδικού τραύματος. Ο φαινομενικά ειδυλλιακός κόσμος της αγροτικής εστίας που οι γυναίκες φρόντισαν να καλύψουν με υφαντά , εικονίσματα και παραδόσεις αιώνων μεταμορφώνεται σταδιακά σε ένα τέρας, μια τρομακτική ιστορία παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης, της οποίας ο δράστης παραμένει αδιάφορος ή και  αμετανόητος. Ωστόσο, πίσω από τη θολή εικόνα του γερασμένου θείου, προβάλλει τώρα, με μια υπόνοια ικανοποίησης, το βρεγμένο από το νερό της βροχής πρόσωπο της σκηνοθέτριας.
Το Nanu Tudor της Olga Lucovnicova, βραβεύτηκε με τη Χρυσή Άρκτο Μικρού Μήκους Ταινία της Berlinale 2021 για την τολμηρή αλλά και ευαίσθητη κινηματογραφική του ματιά πάνω σε ένα θέμα δύσκολα διαπραγματεύσιμο, ειδικά όταν πρόκειται για προσωπική εμπειρία.

της Καλλιόπης Πουτούρογλου