του Stefan Arsenijevic

Ένας σέρβικος μεσαιωνικός θρύλος για έναν ήρωα, τον Strahinja που παλεύει με τις αντιξοότητες, ακούγεται από μια αφηγήτρια, ενώ η εικόνα μας μεταφέρει στη Σερβία του 2016, όταν τα καραβάνια των προσφύγων και των παράτυπων μεταναστών διέσχιζαν τα Βαλκάνια με προορισμό την βόρεια Ευρώπη.
Ο ήρωας είναι ένας νεαρός αφρικανός που ζει σ’ ένα καταυλισμό, πλήρως ενσωματωμένος στο περιβάλλον και στις περιστάσεις: έχει υποβάλλει αίτηση ασύλου στη Σερβία, παίζει σε μια τοπική ομάδα και διεκδικεί ένα επαγγελματικό συμβόλαιο, βοηθά ένα παράνομο διακινητή. Ο Samita όπως είναι το πραγματικό του όνομα είναι παντρεμένος με μια συγκάτοικό του στον καταυλισμό, τη νεαρή ηθοποιό από την Γκάνα Ababuo. Όμως μια μέρα όταν όλα μοιάζουν τακτοποιημένα και η ζωή του έχει μια προοπτική, η γυναίκα του εξαφανίζεται. Κατευθύνεται και αυτή όπως πολλοί άλλοι προς τα ουγγρικά σύνορα με προορισμό τη Μεγάλη Βρετανία. Ο Samita αποφασίζει να ανατρέψει ό,τι με κόπο έχει χτίσει και να την ακολουθήσει αναζητώντας απαντήσεις…
Αν υπάρχει μια επιρροή σ’ αυτήν την ταινία αναμφίβολα είναι ο βρετανός Ken Loach. Όπως στις ταινίες του έτσι και εδώ βλέπουμε ως κεντρικό χαρακτήρα έναν απόκληρο, ένα πρόσωπο γεμάτο αντιφάσεις  που βρίσκεται στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Ο σκηνοθέτης παρακολουθεί αυτό το πρόσωπο εκ του σύνεγγυς μέσα από τους τρόπους του ντοκιμαντέρ. Υπάρχουν στιγμές στην ταινία που έχουμε την αίσθηση ότι παρακολουθούμε μια καταγραφή της ζωής μέσα στους προσφυγικούς καταυλισμούς. Ωστόσο, αυτό το πρόσωπο με την αγωνία του για να ζήσει και να αποκτήσει μια εστία, τίθεται μπροστά στα διλλήματα του έρωτα και της καρδιάς.
Εντέλει δεν είναι ό,τι πέρασε και ό,τι περνά, δηλαδή τα βάσανα της προσφυγιάς και της μετανάστευσης,  που κάνουν αυτόν τον νεαρό ανέστιο να ομοιάζει με τον μεσαιωνικό ήρωα της αφήγησης. Είναι ο τρόπος που επιλύει τα δραματικά διλήμματα μπροστά στα οποία τίθεται που αποκαλύπτουν την ηθική ανωτερότητά του, την ηρωική του ποιότητα…

Δημήτρης Μπάμπας