του Luca Rea
Ανυπόκριτη έκφραση θαυμασμού και εκτίμησης; Κινηματογραφικό σεμινάριο για την τέχνη ενός μεγάλου δασκάλου; Φόρος τιμής σ’ ένα μεγάλο δημιουργό και στο «παλιό» σινεμά; Το αφιερωμένο στον Sergio Corbucci είναι όλα τα προηγούμενα. Βασισμένο πάνω στο παθιασμένο λόγο ενός θαυμαστή του, του Quentin Tarantino, το ντοκιμαντέρ εστιάζει από την ευρείας έκτασης φιλμογραφία του ιταλού δημιουργού αποκλειστικά στην περίοδο των σπαγγέτι γουέστερν. «Ο δεύτερος σημαντικότερος σκηνοθέτης ιταλικών γουέστερν (σ.τ.ε . ο πρώτος είναι πάντα ο άλλος Sergio, o Leone)» κατά τη ρήση του Tarantino, σκηνοθέτησε τη δεκαετία του 60 μια σειρά από βίαια γουέστερν που αντανακλούν το ιδεολογικό και πολιτικό κλίμα αυτής της ταραγμένης δεκαετίας. Τίτλοι όπως Django (1966), Navajo Joe (1966) , Il grande silenzio (1968), Gli specialist (1969), Il mercenario (1968), Vamos a matar compañeros (1970), Cosa c’entriamo noi con la rivoluzione (1972) παρήχθησαν στα πλαίσια μιας βιομηχανίας, αλλά χάρις στη σκηνοθετική προσέγγιση επιβιώσαν των περιορισμών του κινηματογραφικού είδους και της φθοράς του χρόνου. Ο Sergio Corbucci και οι αντι-ήρωες των γουέστερν του άσκησαν μια βαθιά επιρροή στον Quentin Tarantino, μια επιρροή που διατρέχει σχεδόν όλη τη φιλμογραφία του. Κυρίως όμως αυτή γίνεται εμφανής στις αναφορές που κάνει ο Tarantino στο Once Upon a Time in Hollywood, αλλά και στην ταινία Django Unchained που βασίζεται στην αισθητική και στα θέματα του ιταλού δημιουργού.
Δεν είναι λοιπόν παράδοξο που σχεδόν όλο το ντοκιμαντέρ Luca Rea οργανώνεται ως μια διάλεξη του Tarantino για τον Corbucci: ό,τι αποκαλύπτεται κατά τη διάρκεια της είναι η εμβρίθεια του και ο αναλυτικός κριτικός λόγος του. Συνεντεύξεις με τον Franco Nero (εμβληματικός ηθοποιός των σπαγγέτι γουέστερν) και τον Ruggero Deodato (βοηθός σκηνοθέτης στο Django), αλλά και σπάνιο υλικό από ταινίες Super8, εμπλουτίζουν το λόγο του Tarantino με στιγμιότυπα από αυτήν τη συναρπαστική εποχή του ιταλικού κινηματογράφου…
Δημήτρης Μπάμπας
