(Ένας θρίαμβος)
του Emmanuel Courcol
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)

Δεν ήθελα να κάνω μια απαισιόδοξη ταινία, ακόμα κι αν μιλάει για μια δύσκολη πραγματικότητα. Όσο υπάρχουν άνθρωποι, μια αχτίδα φωτός μπορεί πάντα να φανεί. Το έργο Περιμένοντας τον Γκοντό μιλάει απευθείας στα συναισθήματα των κρατουμένων. Το κενό, η απουσία, η αναμονή, η αδράνεια είναι η καθημερινότητά τους και στην πραγματική ιστορία οι κρατούμενοι είχαν συγκινηθεί βαθιά από αυτό το οικουμενικό κείμενο. Αυτά τα στοιχεία μου άρεσαν πολύ σε αυτή την ιστορία και σκέφτηκα ότι μου ταιριάζει. Ξεκίνησα κάνοντας ένα ντοκιμαντέρ για ένα αντίστοιχο πρόγραμμα που λειτουργούσε σε μια φυλακή στη Γαλλία ώστε να μάθω από πιο κοντά τους ανθρώπους και τους κανόνες μιας φυλακής.
Εκεί, στο κέντρο κράτησης του Μο-Σοκονίν γυρίσαμε και κομμάτια της ταινίας. Με γνώριζαν και είχα συμμάχους, όπως η Ιρέν Μουσκαρί (πολιτιστική ακόλουθος Κέντρου Κράτησης) που μας βοήθησε πολύ στο να οργανώσουμε το γύρισμα, όπου έπρεπε όλα να είναι χρονισμένα και προκαθορισμένα με κάθε λεπτομέρεια. Ήταν πολύ δύσκολη διαδικασία να πηγαίνουμε για οκτώ μέρες σε μια φυλακή 900 κρατουμένων με όλους τους ηθοποιούς και τους τεχνικούς. Ήταν η πρώτη φορά που η Διεύθυνση της φυλακής έδωσε αυτή τη δυνατότητα σε μία παραγωγή. Μας υποδέχτηκαν με καλή διάθεση και η διοίκηση και το προσωπικό, και όλα πήγαν καλά. Στο τέλος, ο Καντ Μεράντ χειροκροτήθηκε από τους κρατούμενους.
Έψαξα μέσα στο κείμενο του Μπέκετ για να επιλέξω τα κομμάτια που θα έβγαζαν περισσότερο νόημα για τους ήρωες. Έπρεπε να είναι κατανοητά αποσπάσματα και οι φράσεις να έχουν διπλή έννοια για τους ίδιους. Όταν γυρίζαμε τις σκηνές πρόβας, πάντα άφηνα ένα κομμάτι αυτοσχεδιασμού, αφήνοντας τους ηθοποιούς ελεύθερους και μετά εγώ τα συνδύαζα. Η δυσκολία της αναπαράστασης ήταν να καταλάβουμε πώς θα μπορούσαν να παίξουν τους ρόλους. Το να ενσαρκώσουν ερασιτέχνες ηθοποιούς ήταν πολύπλοκο. Έπρεπε να κρατήσουν έναν αυθορμητισμό, μια διαφορετική προσέγγιση. Ο Ετιέν το λέει κάποια στιγμή στην ταινία: «Σκοτίστηκαν για τον Μπέκετ», δεν νιώθουν δηλαδή αυτή την πίεση του κλασικού έργου. Ζουν τη στιγμή. Ήθελα να νιώσουμε αυτή την ξαφνική απελευθέρωση της ενέργειας του κάθε ήρωα.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)