του Federico Fellini
(γράφει ο Σωτήρης Ζήκος)

Σαν παλιό σινεμά. Σαν μια εκκεντρική νοσταλγία. Σαν μια νεκρανάσταση της θεαματικής φαντασμαγορίας που έχει χαθεί. Σαν ένα σύντομο ταξίδι επιστροφής πίσω στο χρόνο, στη χώρα των θαυμάτων, στη γιορτή των εικόνων, στα εγκατελειμμένα ανάκτορα του ιταλικού σινεμά.
Ο μάγος Φελίνι, ο θαυματοποιός του κινηματογραφικού θεάματος, ο ζογκλέρ του περάσματος από το ρεαλιστικό στο φανταστικό, ο μεταμορφωτής των ανθρώπινων προσώπων και προσωπείων, εισβάλλει με την κάμερα και το συνεργείο του στην έρημη χώρα της Τσινετσιτά και αναζητεί τα ίχνη της ζωής και της τέχνης τους. Και σε μια δημιουργική ανακύκλιση το παρελθόν γονιμοποιείται από τη μνήμη του παρόντος επιλεκτικά και διασπάται σε κόσμους ονείρου, τοπία, μορφές και στιγμές και το όνειρο αναβιώνει σαν είδωλο που αντανακλά το ένδοξο παρελθόν του. Οι κινήσεις της μηχανής διασταυρώνονται στα σημεία τομής της πραγματικότητας και του μύθου.
Πρόκειται για ένα περίτεχνο κινηματογραφικό ποτ πουρί που αναπαράγει την τεταμένη και συναρπαστική ατμόσφαιρα των γυρισμάτων, όπου η προετοιμασία και ο αυτοσχεδιασμός, η σκηνοθετική μανιέρα και η έμπνευση της στιγμής, ο εκνευρισμός και η συνεργασία αποτελούσαν τις συνθήκες της μικρής και μεγάλης παραγωγής του άλλοτε.
Τον κινηματογράφο των εντυπωσιακών σκηνικών, των πολυτελών κατασκευών και κοστουμιών, των αποφασισμένων παραγωγών, των υπερδραστήριων σκηνοθετών, των ημίθεων πρωταγωνιστών, των αισθήσεων και των παραισθήσεων, των μεγάλων δημιουργών, των πολλαπλών αναπαραστάσεων που διαπλάτυναν τα όρια του κόσμου μέσα από το μαγικό καθρέφτη του σινεμά..
Το ρημαγμένο τοπίο της Τσινετσιτά γεμίζει πάλι με παλιές και νέες παρουσίες, χρώματα, μυθικές μορφές, οπτασίες,  και στη σιωπή του αντηχούν ανακρούσματα της μουσικής του Νίνο Ρότα. Ο Φελίνι θυμάται και αναπολεί σαν να ονειρεύεται με τα “μάτια ανοιχτά” και αποτίει φόρο τιμής στους επώνυμους και ανώνυμους, στους επιφανείς και αφανείς συνεργάτες του, στο χώρο και την εποχή που πραγματοποιούσαν μαζί το έργο του, ανάμεσα σε άλλα έργα.
Πρόκειται για μια ταινία του Φελίνι για τον Φελίνι, που μόνο αυτός θα τολμούσε και θα μπορούσε να κάνει, αφού και ό ίδιος αποτελεί μια ενσάρκωση της ιστορίας των μεγάλων στιγμών του ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Κι εμείς, κάποιοι φανατικοί σινεφίλ, παλιοί θεατές και αμετανόητοι θαυμαστές όλου το έργου του, βρισκόμαστε κάπου εκεί στην ταινία σαν φορείς των αναμνήσεων της.