(Striking Land)
του Raul Domingues

Εικόνες από ένα δάσος. Δύο ηλικιωμένοι που περιπλανιούνται σ’ αυτό. Τα όρια του δάσους: Ένα χωράφι με καλαμπόκια. Ένας εκσκαφέας που σκάβει. Ένας τοίχος που υψώνεται. Οι αγροτικές εργασίες. Τα δένδρα που καρπίζουν. Ένα άλογο που βόσκει, το βλέμμα του, οι μύγες. Τα γυμνά πόδια της ηλικιωμένης πατούν τη γη. Οι σταγόνες της πρωινής πάχνης στα πέταλα ενός κόκκινού λουλουδιού. Ο θερισμός. Η υλοτομία. Τα κιτρινισμένα φύλλα στα δένδρα. Οι βροντές και οι αστραπές. Η ηρεμία και η γαλήνη της φύσης.
Οργανώνοντας το οπτικό και ακουστικό υλικό ως ένα ντοκιμαντέρ παρατήρησης και διανύοντας τον ετήσιο κύκλο της φύσης, η σκηνοθεσία αρνείται να θέσει στο κέντρο την ανθρώπινη παρουσία. Η κάμερα MiniDV του σκηνοθέτη εστιάζει κυρίως στη γη, τη φύση (και τις διεργασίες της) και όχι τόσο στα χαραγμένα από το χρόνο, ηλιοκαμένα πρόσωπα των δύο ηλικιωμένων. Εξάλλου η παρουσία τους έχει κάτι συμβιωτικό: είναι σε συμφωνία και αρμονία με τον περιβάλλοντα χώρο.
Η ηλικιωμένη γυναίκα στα μαύρα, μόνη μέσα στο δάσος. Τα αγριολούλουδα. Ο γαλάζιος ουρανός. Ένα δένδρο φορτωμένο με πορτοκάλια.
Υπάρχει κάτι βαθιά ποιητικό (…και οντολογικό) σ’ αυτές τις εν πολλοίς ανεπεξέργαστες εικόνες: μια ποιητικότητα "άγρια" και "ακατέργαστη". Ό,τι βλέπουμε είναι η φύση στην πιο καθαρή της μορφή -η γέννηση, η ακμή ή άνθιση, ο θάνατος και πάλι η (ανα)γέννηση- οι πολλές μεταμορφώσεις της, το πέρασμα του χρόνου και των εποχών, ο κύκλος της ζωής, η μητέρα γη στις πολλαπλές και πολύχρωμες εκδοχές της …

Δημήτρης Μπάμπας