(Μεσοκαλόκαιρο)
του Ari Aster
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Η αρχική εικόνα που πυροδότησε την ταινία ήταν μία εκκλησία που καίγεται ως θυσία. Με ενθουσίασε η περίπτωση να τοποθετήσω μία ταινία χωρισμού σε ένα νέο σκηνικό, δίνοντας μία οπερατική διάσταση στην κάθαρση που έχουμε ξαναδεί σε ταινίες, όπου η εγκαταλελειμμένη πρωταγωνίστρια καίει το κουτί που περιέχει όλα τα αντικείμενα που έχει συλλέξει στη σχέση, από την οποία τελικά απελευθερώνεται.
(...) Όταν οι Αμερικανοί μπαίνουν στο τοπίο αυτό, περνάνε μέσα από πύλες σε ένα νέο βασίλειο. Το προσεγγίσαμε σαν ανθρωπολόγοι. Πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε αυτόν τον ολοκαίνουριο κόσμο, όπου οι χαρακτήρες μπορούν να ζήσουν πραγματικά εκεί; Ήταν κρίσιμο να δημιουργήσουμε έναν κόσμο όπου το κοινό μπορεί να σταθεί, να ζήσει και να καταλάβει, οπότε στο τέλος, παρόλο που αυτή η φυλή παραμένει ένα μυστήριο, να έχει παρουσιαστεί περίτεχνα.
(...) Η Ντάνι χάνει τον γονιό της και δεν έχει άλλον από τον Κρίστιαν. Ο πιο κοντινός της άνθρωπος είναι αυτός ο τύπος που είναι έτοιμος να την αφήσει. Είναι αρκετά αξιοπρεπής και δεν φεύγει. Αλλά είναι θέμα καθήκοντος για τον Κρίστιαν, και η Ντάνι ξέρει πολύ καλά ότι οι φίλοι του δεν την έχουν αποδεχτεί.
(...) Δέχεται αυτή την ψεύτικη πρόσκληση, γνωρίζοντας ότι οι φίλοι του Κρίστιαν δεν τη συμπαθούν και από εκείνο το σημείο η ταινία γίνεται το ζήτημα του πώς θα λυθεί αυτή η τοξική κατάσταση. Μένει στη σχέση από υποχρέωση και εκείνη ως αποτέλεσμα γραπώνεται από πάνω του, καταλαβαίνοντας ότι εκείνος θέλει να φύγει, αλλά γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να επιβιώσει μόνη της. Το Μεσοκαλόκαιρο είναι μια ταινία τρόμου για τη συνεξάρτηση.
(...) Υπάρχει μία ισορροπία ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες σε αυτό το χωριό, αλλά οι γυναίκες έχουν ξεκάθαρα περισσότερη δύναμη. Είναι μια ιστορία γυναικείας δύναμης, αν και είναι γλυκόπικρη και όχι ακριβώς ξεκάθαρη. Η Ντάνι βγαίνει πιο δυνατή, αλλά και όχι δυνατή.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)