(Full Time)
του Eric Gravel
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)

Για το επάγγελμα του κεντρικού χαρακτήρα…
Ήθελα η πρωταγωνίστρια να κάνει μια δουλειά χειρωνακτική, να είναι στο σέρβις, σε έναν χώρο όπου η δουλειά δε σταματά ποτέ, ακόμα και κατά τη διάρκεια εθνικής απεργίας. Επίσης με ενδιέφερε η ιδέα της επαναληπτικότητας στην καθημερινή ζωή, το να πρέπει να επαναλάβεις τις ίδιες κινήσεις ξανά και ξανά στη δουλειά και στο σπίτι, σαν να είσαι σε αέναη κίνηση. Η δουλειά της αρχικαμαριέρας σε πολυτελές ξενοδοχείο δεν είναι απλή. Χρειάζονται συγκεκριμένες ικανότητες και γνώσεις, ειδικά καθήκοντα, χειρονομίες και κώδικες που πρέπει να ακολουθείς. Το αποτέλεσμα πρέπει να είναι τέλειο, η δουλειά τους αψεγάδιαστη. Κατά την προετοιμασία για την ταινία, η Λορ και οι υπόλοιπες ηθοποιοί παρακολούθησαν ειδικά μαθήματα από επαγγελματίες. Θυμάμαι την ημέρα που έδειξαν πώς στρώνουν τέλεια ένα κρεβάτι μέσα σε λίγα λεπτά και τις χειροκροτήσαμε – ήταν σαν να παρακολουθούσαμε χορογραφία.

 Για το κοινωνικό πλαίσιο…
Η ταινία διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια μιας εθνικής απεργίας που επηρεάζει όλες τις λειτουργίες της χώρας. Τα πάντα καταρρέουν, και η πρωταγωνίστρια αποτελεί προσωποποίηση αυτού. Ήθελα οι ατομικές και οι συλλογικές μάχες να ακολουθήσουν παράλληλη πορεία, για να καταλάβουμε σταδιακά ότι συνδέονται, ότι αφηγούνται την ίδια ιστορία, ότι η μία είναι συνέπεια της άλλης. Η Ζουλί είναι παγιδευμένη σε μια κοινωνική “τυφλή γωνία”. Ανήκει σε μια από τις πιο ευάλωτες ομάδες εργατών, αυτούς για τους οποίους το να απεργήσουν ή να έχουν οποιασδήποτε μορφής εκπροσώπηση, είναι ουσιαστικά αδύνατο. Θυμήθηκα πώς κατά τη διάρκεια απεργίας το 1995 στο Παρίσι, είχα εντυπωσιαστεί με το ότι οι άνθρωποι που κατοικούσαν μέσα και έξω από την πόλη, έδειχναν αλληλεγγύη και έβρισκαν τρόπους να λειτουργήσουν διαφορετικά στο αστικό περιβάλλον τους – με το περπάτημα, το ωτοστόπ, τη βοήθεια του ενός προς τον άλλον. Θέλησα να απεικονίσω το συνδυασμό ανάμεσα στη μάχη της καθημερινότητας και την αληθινή αλληλεγγύη. Τα έφερε έτσι η τύχη, που ενώ έγραφα το σενάριο, ξεκίνησαν στη Γαλλία οι κινητοποιήσεις των “κίτρινων γιλέκων”. Στην περιοχή του Σενς, στη Βουργουνδία όπου ζω, είδα τις πρώτες συγκεντρώσεις σε πλατείες και ένιωσα ότι το κίνημά τους είχε νόημα, διότι πράγματι κάτι δεν πήγαινε καλά. Και -όχι προς έκπληξή μου- στο κίνημα συμμετείχαν πολλές γυναίκες, μόνες μητέρες, χωρίς επίσημη, οργανωμένη εκπροσώπηση.

Για την πρωταγωνίστριά του…
Είναι μαχήτρια. Γι’ αυτήν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, κάτι που μερικές φορές περιλαμβάνει ειδικούς διακανονισμούς με την αλήθεια. Η Ζουλί είναι μια καθημερινή ηρωίδα και ήθελα να δείξω όλα της τα πρόσωπα. Την βλέπουμε με τα παιδιά της, τους συναδέλφους, τις φίλες, στη συνέντευξη για δουλειά. Κάθε φορά είναι μια άλλη γυναίκα. Και είναι το άθροισμα αυτών των γυναικών που μας λέει το ποια είναι. Έχει τα ελαττώματά της, μπορεί να είναι η χειρότερη εχθρός του εαυτού της, και η επιμονή της μπορεί να καταλήξει σε πείσμα. Είναι δυνατή, αλλά κάνει και λάθη. Και εξαιτίας του χάους που έχει να αντιμετωπίσει, η Ζουλί οφείλει να είναι διαρκώς ένα βήμα μπροστά, να σχεδιάζει το μέλλον σαν παίκτης σκάκι.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)