του Jean-Luc Godard
(το σχόλιο της Μαρίας Γαβαλά)

«Made in U.S.A», 1966. Ένα φιλμ Po: Poétique (ποιητικό), Policier (αστυνομικό), Politique (πολιτικό). Περιπλεγμένο ως γρίφος. Μετά από επιτεύγματα όπως τα «Ζούσε τη ζωή της», 1962, την «Περιφρόνηση», 1963, και το “Pierrot le fou”, 1965, είναι φυσικό και λογικό το “Made in U.S.A” να μας πέφτει λίγο. Δευτερεύον, αποτυχημένο, ενδεχομένως και βαρετό. Άλλωστε το έχει παραδεχτεί κι ο ίδιος ο δημιουργός του (αν δεν απατώμαι). Ωστόσο, προσωπικά, δεν το περιφρονώ, το βλέπω πάντα με ευχαρίστηση (όπως τώρα στο Netflix), εκτιμώντας τα αναμφισβήτητα προσόντα του: την ακατάπαυστη αναταραχή του, το κοκτέιλ χρωμάτων-μουσικής-σχολίων-σιωπών, τις θέσεις του προσώπου και τις κατευθύνσεις του βλέμματος της Άννα Καρίνα, τα τρεμίσματα των χειλιών της, τα αστεία χοροπηδητά του Ζαν -Πιερ Λεώ, το κοκτέιλ με τα ονόματα των Αμερικανών σταρ και καπετάνιων του σινεμά, τις συζητήσεις για το μέλλον του κομμουνισμού, για την κόντρα αριστεράς/δεξιάς, για το τι ακριβώς συμβαίνει με τους επαναστατημένους ποιητές και με τα παιδιά του Μαρξ και της Coca-Cola ή με τις απαγωγές και τις εξαφανίσεις πολιτικών προσώπων κ.ο.κ. Όπως και να ’χει, ένα φιλμ πάντα επίκαιρο, ιδιαιτέρως σε περιόδους προεδρικών εκλογών και πολέμων. Η υπόθεση του έργου: εποχή, 1969. Ο Ρίτσαρντ Πόλι τζερ, αρχισυντάκτης σε μεγάλη εβδομαδιαία έκδοση, ιδιαιτέρως ευαίσθητος/ενεργητικός ως προς την υπόθεση του Μαροκινού πολιτικού της αριστεράς Μπεν Μπαρκά, βρίσκεται νεκρός (υπό συνθήκες άκρως ύποπτες). Η φίλη του (ερωμένη του, κατά τα συμφραζόμενα) Πόλα Νέλσον, δημοσιογράφος στο ίδιο έντυπο, ερευνά την υπόθεση με τον τρόπο ενός ντετέκτιβ και, μοιραία, πιάνεται στη φάκα συμμοριών, με μέλη τόσο κακοποιούς όσο και μπάτσους. Μακάρι το Netflix να μαζέψει και να δείξει όλον τον Γκοντάρ (που χρόνια τώρα προσπαθεί να λύσει τον γρίφο-σινεμά), όπως δείχνει αβέρτα τον επιθεωρητή Μονταλμπάνο (που εξερευνά ζητήματα εξαφανισμένων σεξ-εργατριών ή άλλες παρόμοιες υποθέσεις).

(Πρώτη δημοσίευση ανάρτηση στο facebook)