(For Night Will Come)
της Céline Rouzet
(κριτική: Δημήτρης Μπάμπας)
Μία τετραμελής οικογένεια βαμπίρ είναι κεντρικοί ήρωες σε αυτήν την ταινία από το Γαλλία.
Ένα νεογέννητο γεννιέται. Το όνομα του Φιλήμων. Στον πρώτο θηλασμό όμως αντί για γάλα θηλάζει αίμα. Λίγα χρόνια μετά… Μία τετραμελής οικογένεια μετακομίζει σε έναν νέο οικισμό. Τα μέλη της ο πατέρας, η μητέρα, ο Φιλήμων και η αδελφή του. Ένας νέος τόπος, ένας καινούριος χώρος όπου πρέπει, σαν οικογένεια, να προσαρμοσθούν και να ενσωματωθούν. Κρύβουν ένα μυστικό: είναι διαφορετικοί, είναι βαμπίρ. Η μητέρα (στο ρόλο η Elodie Bouchez) εργάζεται σαν νοσηλεύτρια στο τμήμα αιμοδοσίας τοπικού νοσοκομείου: κερδίζει τον «επιούσιο» της οικογένειας κλέβοντας το αίμα που απορρίπτεται. Μ’ αυτό τρέφεται όλη η οικογένεια. Η οικογένεια, παρόλη την διαφορετικότητά της, μοιάζει να ενσωματώνεται στην τοπική κοινότητα. Όταν όμως ο 17χρονος Φιλήμων (στο ρόλο ο Mathias Legoût Hammond) συναντά τον πρώτο του έρωτα στο πρόσωπο την Καμίλα, οι συνθήκες ζωής της οικογένειας διαταράσσονται…
Στην ταινία αυτή ο βαμπιρικός μύθος εντάσσεται μέσα στο ρεαλιστικό περίγυρο μιας επαρχιακής κοινότητας, μέσα σε ένα ρεαλιστικό, πραγματικό πλαίσιο. Δεν συνιστά καμιά άμεση απειλή για την κοινότητα, αφού τα βαρβαρικά -ζωικά στοιχεία από το μύθο αφαιρούνται και οι ήρωες – βαμπίρ εκπολιτίζονται και εξανθρωπίζονται. Καθώς η αφήγηση διαδραματίζεται τη δεκαετία του 90 και η διακοσμητική της ταινίας είναι ανάλογη, δημιουργείται μία αίσθηση/ αισθητική weird, σε συμφωνία με τη διαφορετικότητα της οικογένειας.
Ένας εφηβικός έρωτας που ανθίζει συνιστά το ερωτικό στοιχείο: εδώ όμως δεν υπάρχει η σφοδρότητα, ούτε οι εντάσεις της ερωτικής επιθυμίας που συναντούμε στις κλασικές κινηματογραφικές αναγνώσεις του βαμπιρικού μύθου. Οι δύσκολες συναισθηματικές / ερωτικές στιγμές της εφηβείας και το πρωτόγνωρο του έρωτα δημιουργούν την παρεκτροπή, τη διαταραχή της κανονικότητας και των ισορροπιών σ’ αυτήν την ιδιόμορφη οικογένεια: πρέπει να παλέψει με τους δαίμονες της φύσης της, αλλά και μ’ αυτούς της νεότητας για να επιβιώσει.
Η ταινία καταλήγει να γίνει μία ταινία για τους οικογενειακούς δεσμούς, μια ταινία για την αποδοχή (ή την απόρριψη) της διαφορετικότητας. Αλλά και μια ταινία για την αναζήτηση μιας νέας κανονικότητας, μιας νέας ισορροπίας.
Φεστιβάλ Βενετίας 2023 / Orizzonti
