των Olivier Nakache & Éric Toledano

Η ταινία καταγράφει με τόνους κωμικούς, αλλά και μ' ένα τόνο συναισθηματικό τη συνάντηση δύο τελείως διαφορετικών κόσμων.
Το σενάριο βασίζεται στην πραγματική ιστορία του Φιλίπ, ενός δισεκατομμυριούχου αριστοκράτη, ο οποίος έχοντας μείνει καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι μετά από ένα ατύχημα με αλεξίπτωτο, επιλέγει για βοηθό  του στην καθημερινότητα, τον Ντρίς, τον πιο απρόσμενο υποψήφιο, έναν πρόσφατα αποφυλακισμένο μαύρο νεαρό, από τις φτωχές συνοικίες στα προάστια του Παρισιού.
Ο συν-σκηνοθέτης και συν-σεναριογράφος της ταινίας Éric Toledano δηλώνει: "Ο αληθινός ήρωας, Φίλιπ Πότζο ντι Μπόρτζο, στη ζωή του οποίου βασίστηκε η ταινία, όταν πρωτοάκουσε την ιδέα της δημιουργίας της μας είπε: «Εάν κάνετε αυτήν την ταινία, πρέπει να είναι αστεία. Επειδή αυτή η ιστορία πρέπει να αντιμετωπιστεί με χιούμορ. Εάν δεν είχα συναντήσει τον Αμπντέλ (που ενσαρκώνει στην ταινία ο Ντρίς), θα ήμουν νεκρός.»
Εκείνη η συνομιλία μας επέτρεψε να κάνουμε κάποιες νέες σκέψεις σχετικά με την ιστορία. Για παράδειγμα, πώς τα δύο επίπεδα της γαλλικής κοινωνίας, που αντιπροσωπεύονται από τον Φιλίπ και τον Ντρις, δημιουργούν νέες σχέσεις και συναισθήματα όταν συγκρούονται. Αυτοί οι δύο άντρες, ο ένας που χτυπιέται από μια φυσική αναπηρία  και ο άλλος που είναι  θύμα μιας κοινωνικής αναπηρίας, έχουν κάποια παράξενη και απροσδόκητη συμπληρωματικότητα που είναι σε θέση να επιφέρει αυτήν την ανταλλαγή."
Ο François Cluzet που υποδύεται στην ταινία τον Φιλίπ δηλώνει: "Θεωρώ ότι η στιγμή που γνώρισα τον πραγματικό ήρωα ήταν η στιγμή που ενέτεινε την δέσμευσή μου στην ταινία και με ώθησε να βάλω « καρδιά»  στη δουλειά αυτή.  Εάν ο ρόλος μου ήταν μόνο ένας τετραπληγικός, χωρίς ένα πρόσωπο, αυτό θα ήταν πιο περίπλοκο για μένα. Το να βλέπεις όμως τον άνθρωπο στον καθημερινό κόσμο του και να τον ακους να μιλάει για τη ζωή του έπαιξαν έναν θεμελιώδη ρόλο για μένα.
Με το Άθικτοι / Intouchables, πέρασα σε μια διαδικασία αυταπάρνησης, που μου αρέσει πάρα πολύ. Η ταινία δείχνει ότι ο χαρακτήρας του Ντρις πρέπει να έχει τόσο μεγάλη καρδιά που να κινεί δύο, να ραγίζει από τα γέλια για δύο. Και έτσι, σιγά-σιγά, έπρεπε να προσπαθήσω να γίνω ο συνεργάτης του, για να τον ελευθερώσω, για να του κάνω το γέλιο δεδομένο, ότι δηλαδή με κάνει να γελώ, να του κάνω τη ζωή ελαφρύτερη, αφού και κείνος την κάνει ελαφρύτερη για μένα. "

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)