της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη

Η Μαρίνα μεγαλώνει με τον αρχιτέκτονα πατέρα της σε μια μικρή παραθαλάσσια πόλη. Το ανθρώπινο είδος την απωθεί. Το παρατηρεί εξ αποστάσεως, μέσα από τους στίχους του Alan Vega των Suicide, τα ντοκιμαντέρ πάνω στη ζωή των θηλαστικών του Sir David Attenborough και τα μαθήματα σεξουαλικής αγωγής που της παραδίδει η μοναδική της φίλη, Μπέλλα.

Ίσως η πιο μοντέρνα ταινία του ελληνικού σινεμά. Μια ταινία για τη σχέση πατέρα - κόρης. Μια απροσδόκητα πολιτική ταινία, για το τέλος μιας εποχής (και την αρχή μιας άλλης;). (Ο τόπος της ταινίας -τα Άσπρα Σπίτια Βοιωτίας- έχει τις κοινωνικές και πολιτικές συμπαραδηλώσεις τους.)
Αλλά και μια ταινία πάνω στη γυναικεία σεξουαλικότητα και το ξύπνημα της ερωτικής επιθυμίας, την αναζήτηση μιας σεξουαλικής ταυτότητας, ενός προσώπου.
Το πιο σημαντικό στοχείο αυτής της σημαντικής ταινίας; Η ταινία είναι στεγνή από κάθε είδους μελοδραματισμό, η παγίδα του συναίσθηματος αποφεύγεται (αν και η δραματική κορύφωση δεν απουσιάζει απ' αυτήν). Υπάρχει ένα είδος σωματικής υποκριτικής των ηθοποιών, ένα είδος χορογραφίας, μοναδικό στο τοπίο του σημερινού σινεμά. Τη καταγωγή του, όπως επεσήμανε και η σκηνοθέτις, θα πρέπει να την αναζητήσουμε στα ντοκιμαντερ για ζώα του David Attenborough (εξ ου και ο τίτλος). 
Δ.Μ.

Χαρακτηριστικές είναι κάποιες κριτικές του διεθνούς τύπου. Το DIRECTORSNOTES.COM αναφέρει: "Είναι μια τρομερά συνεκτική ταινία δεδομένου ότι ταλαντεύεται ανάμεσα στη χαρά και τη μελαγχολία χωρίς να καταλαβαίνουμε την παραμικρή αλλαγή στο ύφος[...] Η Μαρίνα σκέφτεται το σεξ σαν μια βιομηχανική δραστηριότητα («σαν πιστόνι»), ο πατέρας της, ως αρχιτέκτονας, βλέπει την πόλη, και κατ’ επέκταση την ίδια την Ελλάδα, σαν μια αποτυχημένη ουτοπία... Πάνω απ’ όλα όμως το Attenberg είναι ξεκαρδιστικό. Το καστ είναι εξαιρετικά σοβαρό ερμηνευτικά, αλλά η ταινία είναι ένας ακατάπαυστος χείμαρρος πειραγμάτων, εσωτερικών αστείων και φαρσών. Υπάρχει μία συγκρατημένη και σκληρή ειλικρίνεια, σωματικά και λεκτικά, από όλους τους χαρακτήρες, οι οποίοι εκφράζουν διαρκώς τις πιο ακατάλληλες σκέψεις που έχουν στο μυαλό τους. Είναι τρομερό που μια τόσο ιδιαίτερη ταινία καταφέρνει να αντλήσει τέτοιο συναισθηματικό όφελος, αλλά όπως είπα, το Attenberg είναι μια ταινία γεμάτη εκπλήξεις. "
Ενώ το SIGHT AND SOUND  σημειώνει: «Η πιο ενδιαφέρουσα ταινία [του φεστιβάλ Βενετίας] με θέμα την οικογένεια, ήταν το Attenberg της Αθηνάς Τσαγγάρη, μια τρυφερή, αλλά και αποστασιοποιημένη ανθρωπολογική μαύρη κωμωδία... Με  φανερή αναφορά στον πρώιμο Γκοντάρ στις χαρακτηριστικές σκηνές-ιντερλούδια όπου χορεύουν οι πανομοιότυπα ντυμένες Μαρίνα και Μπέλα. Πρόκειται για μια ευφάνταστη, σπάνια ταινία γεμάτη από ζωώδεις χειρονομίες, με τεράστια συναισθηματική δύναμη που υφέρπει και σε κατακτά.»