του Γιώργου Τσεμπερόπουλου

Η φετινή ταινία του Γιώργου Τσεμπερόπουλου κατέχει ξεχωριστή θέση μέσα στο σύνολο της φιλμογραφίας του, αφού, όπως δήλωσε και ο ίδιος, περιέχει αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Με πολλή νοσταλγία και με εφηβικό πάθος, μας ταξιδεύει σε μια εποχή αθωότητας και πολιτικής σκληρότητας : ο μικρός Δημήτρης, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 60, θα χάσει τον πατέρα του και θα δει τη μητέρα του να ξαναπαντρεύεται τον καλύτερό του φίλο. Θα βιώσει την εφηβική επανάσταση της σάρκας, θα γευτεί την πρώτη του σεξουαλική εμπειρία και τα επακόλουθά της, με μόνους συμμάχους του έναν αριστερό φίλο του και τον αγαπημένο του θείο. Την ίδια στιγμή, θα γίνει μάρτυρας του τέλους μιας εποχής και της αρχής μιας άλλης, γεμάτης καταπίεση, λογοκρισία, τρομοκρατία και υποκρισία.
Απαλλαγμένος από σεναριακά κλισέ, στερεότυπα και εύκολους εντυπωσιασμούς, ο Γ. Τσεμπερόπουλος συνθέτει κινηματογραφικές εικόνες της εποχής, δοσμένες με κάποια ρετρό διάθεση, άφθονο χιούμορ, ειλικρίνεια και απλότητα. Η αθωότητα του παιδιού και η ωριμότητα του ενήλικου, στοιχεία που ενσαρκώνει με πολύ ταλέντο ο μικρός Κωνσταντίνος Παπαδημητρίου, οι γλυκόπικρες μικρές στιγμές της καθημερινότητας, οι πρώτες ερωτικές ανησυχίες και πειραματισμοί, συνυφαίνονται με την πολιτικά ταραγμένη εποχή μέσα από μια πολύ καλή δουλειά στη φωτογραφία, (η σεκάνς του φινάλε είναι χαρακτηριστική) και ένα εξισορροπημένο σενάριο ανάμεσα στο χιούμορ, με κάποια διάθεση σάτιρας, όπως μας δίνει ο σκηνοθέτης να καταλάβουμε στη σεκάνς του δείπνου με τους χουντικούς και τη σκληρότητα, πολιτική, κοινωνική και οικογενειακή, της πραγματικότητας. Το αποτέλεσμα είναι μια φρέσκια και δροσερή κινηματογραφική ματιά πάνω στην ανδρική ενηλικίωση, μέσα από μια εναλλακτική εκδοχή των 60's.

Μαίρη Δισερή