της Ελισάβετ Χρονοπούλου

Τον χειμώνα του 1972, η 28χρονη Ειρήνη -μια ανερχόμενη ηθοποιός του θεάτρου- συλλαμβάνεται από το στρατιωτικό καθεστώς για αντιστασιακή δράση και οδηγείται στις φυλακές Κορυδαλλού. Η φυλάκισή της σκάει σαν βόμβα στη ζωή των δικών της και κλονίζει βασικές σχέσεις και αισθήματα. Για την 9χρονη κόρη της Όλγα, η φυλάκιση της μητέρας της βαραίνει σαν προσωπική εγκατάλειψη. Για τον ανεύθυνο, επιπόλαιο πρώην άντρα της Μανόλη έρχεται, για πρώτη φορά, η στιγμή να αναλάβει την ευθύνη του παιδιού του. Η παιδική κι αχώριστη φίλη της Ειρήνης, Βάσια, παίζει άθελά της καταλυτικό ρόλο στις ισορροπίες που αλλάζουν. Η ίδια η Ειρήνη ανακαλύπτει μέσα στη φυλακή μια άλλη πλευρά της ζωής και του εαυτού της. Όταν αποφυλακίζεται, τον Αύγουστο του 1973, δεν βρίσκει τίποτα στη θέση του.
Μια ταινία για την προσπάθεια τεσσάρων ανθρώπων που αγαπιούνται πολύ, να σταθούν άξιοι της αγάπης τους.
Η σκηνοθεσία περισσότερο απο τον κεντρικό γυναικείο πρόσωπο -την Ειρήνη-  οργανώνει την αφηγηματική διαδρομή γύρω από την νεαρή της κόρη, την Όλγα: παρακολουθεί τις μεταλλαγές των συναισθημάτων της, την μακρά πορεία από την θερμή σχέση με την μητέρα της που διακόπτεται απότομα από την φυλάκιση, στην μάταιη αναζήτηση της, στην ψύχρανση των μεταξύ τους σχέσεων, στην αμφιθυμία της και τέλος στην επανασυμφιλίωση τους.
Την απελευθέρωση από το παρελθόν αναζητά η νεαρή ηρωίδα στο Ένα τραγούδι δεν φθάνει της Ελισάβετ Χρονοπούλου. Δέσμια ενός τραυματικού γεγονότος -του εγκλεισμού της μητέρας στην φυλακή τα χρόνια της δικτατορίας- και των τραυμάτων που αυτό προκάλεσε καλείται να υπερβεί το παρελθόν και να ζήσει στο παρόν. Επικεντρωμένη η ταινία στις σχέσεις μητέρας- κόρης αναδεικνύει τόσο το ευαίσθητο και το εύθραυστό τους όσο και τα αδιέξοδα που μπορεί να οδηγήσει η συναισθηματική απομάκρυνση και η ψυχρότητα.
Ο Παναγιώτης Ευαγγελίδης γράφει μεταξύ άλλων σ' ένα κείμενό του για την ταινία της Ελισάβετ Χρονοπούλου Ενα τραγούδι δεν φτάνει: "Το ύφος της ταινίας είναι το ύφος της τιμιότητας, της καθαρής ματιάς πάνω σε καταστάσεις και αισθήματα. Δεν υμνεί την συγκίνηση και την ανθρωπιά, αλλά μάλλον τις κοιτάζει με καχυποψία... Η ταινία είναι αυτό το τραυματισμένο παιδί, που διστάζει, επιτίθεται και μετά μαζεύεται στη γωνία του. Ομως πάντα σέβεται τον εαυτό του, το τραύμα του, τη συγκίνησή του δεν την κάνει βούκινο και θέαμα, ούτε από την άλλη την αρνείται, αλλά επιλέγει να τη δοξάζει χαμηλόφωνα. Κλείνω τα βλέφαρα και βλέπω την ταινία με τα μάτια κλειστά. Τραπουλόχαρτα που όπως κι αν τα ρίξεις οδηγούν πάντα στο ίδιο αποτέλεσμα: Είμαστε μεγαλύτεροι από τα λόγια, τις πράξεις, τις αντιδράσεις, τις εκρήξεις μας, μεγαλύτεροι κι απ' τον καλύτερο μας εαυτό." (Ελευθεροτυπία- Βιβλιοθήκη 21/11/2003)
Η Ελισάβετ Χρονοπούλου εργάζεται ως μοντέζ από το 1987, που αποφοίτησε από τη Σχολή Σταυράκου. Έχει μοντάρει ταινίες μικρού μήκους, ντοκιμαντέρ, τηλεοπτικές σειρές και διαφημιστικά. Έχει σκηνοθετήσει δύο ταινίες μικρού μήκους, ένα ντοκιμαντέρ και μια τηλεταινία. Το Ένα τραγούδι δε φτάνει είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της.