του Χρήστου Καρακέπελη

Θέμα του ντοκιμαντέρ είναι η οικονομική δραστηριότητα "πίσω" από την ανακύκλωση μεταλλικών αντικειμένων που συσσωρεύονται από τους μέσους καταναλωτές μεγάλων άστεων. Περιθωριακές ομάδες που τα συγκεντρώνουν άθελά τους μετατρέπονται σε κινητήριο μοχλό ενός γιγαντιαίου μηχανισμού πλουτισμού.
Μέσα από πέντε ρακοσυλλέκτες το ντοκυμαντέρ ερευνά το παρασκήνιο της κατανάλωσης και ακολουθεί το αόρατο ταξίδι του μετάλλου που καταλήγει ως ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ.
Τα όνειρα μεγάλων χαλυβουργιών για σχεδόν τζάμπα scrap (παλαιά μέταλλα), οι περιβαλλοντικές υποχρεώσεις της Ελλάδας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, και το δυτικό όνειρο μιας στρατιάς παράνομων μεταναστών συναντιούνται σε μια σειρά παραγκουπόλεις στη σκιά του Παρθενώνα.
Τρεις Roma απ’ την Αλβανία, δύο Ινδοί, ένας Τούρκος κι ένας μόνο Έλληνας, ανάμεσά τους κι ένα παιδί, δείγμα μόνο της απέραντης στρατιάς των desperados που ανακυκλώνουν τα μέταλλα μιας ολόκληρης χώρας, είναι οι ήρωες της Πρώτης ύλης, και πρώτη ύλη και οι ίδιοι, πρωτόγονοι τροφοσυλλέκτες στην καρδιά μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Η Πρώτη ύλη είναι η καταγραφή του μόχθου τους μέσα στην πόλη, μέσα στον φυσικό κύκλο των εποχών και μέσα στον φρενήρη κύκλο της παγκόσμιας οικονομίας.
Σε συνέντευξη Τύπου κατά τη διάρκεια του 13ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ο Χρήστος Καρακέπελης επισημαίνει: «Εάν δεν χτιστεί εμπιστοσύνη σε βάθος χρόνου, δεν μπορεί να υπάρξει αληθινό βλέμμα στην ταινία. Πριν μπουν στο παιχνίδι οι κάμερες και τα μικρόφωνα, πρέπει να έχει βρεθεί η αμεσότητα, το βλέμμα πρέπει να έχει καθαρότητα. Για τους ανθρώπους που κινηματογραφείς, είσαι πάντα ξένος, ωστόσο, εάν θέλεις να μοιραστείς μαζί τους την καθημερινότητά τους, δεν γίνεται αλλιώς».
Επιπλέον συμπληρώνει: «Αυτοί, λοιπόν, οι άνθρωποι που επιτελούν τα μεγαλύτερο κομμάτι της ανακύκλωσης στην Ελλάδα, κινούνται με τρίκυκλα που αντέχουν μέχρι 500 κιλά και διανύουν μόνο πολύ κοντινές αποστάσεις. Κρατιούνται, λοιπόν, σε ένα μικρόκοσμο. Η πρώτη διαδρομή της ταινίας μαζί τους αφορά στον άνθρωπο, όσο όμως το μέταλλο προχωρά, πηγαίνει στη χαλυβουργία και λιώνει στις μηχανές, ο άνθρωπος εξαφανίζεται, δεν υπάρχει. Από τα τρία εκατομμύρια χάλυβα που παράγονται το χρόνο, η μισή ποσότητα να προέρχεται από τους αθίγγανους που την μαζεύουν από τα σκουπίδια στους δρόμους. Ωστόσο, για εμάς τους υπόλοιπους είναι σαν να μην υπάρχει αυτός ο κρίκος της αλυσίδας. Είναι σαν να θέλουμε μάλλον να αγνοούμε απολύτως τον παρία που βγαίνει για το μεροκάματο και κάνει την ανακύκλωση για λογαριασμό ημών, που πετάξαμε το πλυντήριο έξω από το σπίτι». Με αφορμή ένα μικρό αγόρι που εμφανίζεται ανάμεσα στους ήρωες της ταινίας του, ο Χρήστος Καρακέπελης θέλησε να ερμηνεύσει την αντίδραση του παιδιού απέναντι στο σχολείο αλλά και υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του: «Γι’ αυτόν, ο έξω κόσμος συνιστά μια απειλή, είναι απολύτως γκετοποιημένος και βλέπει ότι μόνο εκεί έχει υπόσταση. Έτσι, αγνοεί τα άλλα παιδιά της ηλικίας του και δεν θέλει να ξέρει για τίποτε άλλο εκτός από τη δουλειά που κάνει, δηλαδή τη συλλογή σαβούρας».

(πηγή δελτίο τύπου)