της Εύα Στεφανή

Ένα ντοκιμαντέρ που καταγράφει τη ζωή των θαμώνων στις λουτροπόλεις, αλλά κυρίως ένα πορτραίτο της τρίτης ηλικίας στις εποχές της θερινής ραστώνης.
Το καλοκαίρι, η ζωή στις ελληνικές λουτροπόλεις κυλά αργά, με ρυθμούς που θυμίζουν παλιότερες εποχές. Οι ηλικιωμένοι επισκέπτες είναι οι πρωταγωνιστές αυτών των τόπων. Επηρεασμένοι από τη ράθυμη καλοκαιρινή ατμόσφαιρα, συμπεριφέρονται πολύ πιο ελεύθερα απ’ό,τι στον συνηθισμένο κοινωνικό τους περίγυρο. Συχνά, αντί για ανθρώπους τρίτης ηλικίας κανείς νομίζει ότι βρίσκεται ανάμεσα σε νέους σε εφηβική κατασκήνωση.
Η Εύα Στεφανή δηλώνει σε μια συνέντευξή της στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία (6-3-2009 ): «Η θεραπεία είναι κοινωνική ζωή εκεί. Αυτό με ενδιέφερε. Προσπαθώ να μεταφέρω και την αίσθηση του θανάτου, γιατί μιλάνε πολύ γι'αυτόν, την ίδια στιγμή όμως τον νικούν μέσα από την επικοινωνία τους, ζώντας το τώρα, κάτι που εμείς δεν κάνουμε. Εν ολίγοις θεωρώ ότι το ντοκιμαντέρ έχει αποτύχει. Λίγο κατάφερα να μπω μέσα στα πάθη και τις ιστορίες τους...
(...) Τσιλιμπουρδίζουν και τσακώνονται με πάθος. Στην Αιδηψό έχουν φτιάξει τη δική τους Βουλή σε ένα πάρκο. Κατασκεύασαν ένα βήμα και παίρνει ο καθένας την καρέκλα του και συζητάνε τα πάντα. Σε έξαλλη, όμως, κατάσταση. Ο Εμφύλιος για παράδειγμα είναι ένα δημοφιλές θέμα. Τα πάθη είναι πολύ ισχυρά. Αυτό μου άρεσε. Αν και έχουμε την εντύπωση ότι ο άνθρωπος φθίνει όταν γερνάει, οι λουόμενοι ερωτεύονται και τσακώνονται. Σοκαρίστηκα με την όρεξή τους για ζωή και την ελευθερία τους. Δεν τους νοιάζει τι θα πει ο άλλος. Εχουν απαλλαγεί απ'αυτό το βάρος...Και οι λουτροπόλεις είναι παρατημένες. Βγάζουν μια μελαγχολία και μια εγκατάλειψη, με τραβάνε. Γιατί; Είναι ανεξιχνίαστο. Αυτό που με κεντρίζει δεν μπορώ να το πω με λόγια, ειδικά στην αρχή, όταν ξεκινάω...».