του Πάνου Κούτρα
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Η ταινία θα μπορούσε να είναι ένας αποχαιρετισμός στη νεότητα μου. Αισθάνθηκα την ανάγκη να μιλήσω για την εφηβεία πριν να είναι πολύ αργά. Τα χρόνια μου ως έφηβος ήταν από τα πιο έντονα έχω ζήσει ποτέ. Επαναστάτησα εναντίον του συστήματος, και η «Αγία τριάδα» μου ήταν το σεξ, τα ναρκωτικά και το rock'n'roll. Ένιωθα διαφορετικός. Η ομοφυλοφιλία μου είχε σαφώς κάτι να κάνει με αυτό. Τα χρόνια αυτά, όταν ήμουν 14 έως 18, ήταν η πιο κρίσιμη περίοδος της ζωής μου. Χωρίς να αντιλαμβάνομαι μου, όλες οι επιλογές και οι αποφάσεις που πήρα τότε, ως προς τη συμπεριφορά μου, τον έρωτα, τις αξίες, την πολιτική ή τις τέχνες, επηρέασαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το υπόλοιπο της ζωής μου.
Πιστεύω ότι η νεότητα είναι μια όμορφη εποχή για να κινηματογραφήσεις, αλλά επίσης νομίζω ότι οι νέοι είναι αυτοί που υποφέρουν περισσότερο αυτές τις μέρες. Γεννιούνται σε έναν εχθρικό κόσμο και αισθάνονται αβοήθητοι, χαμένοι. Θεωρώ ότι αυτό συγκινητικό.
Επιπλέον, ήθελα να αφηγηθώ την ιστορία της αγάπης ανάμεσα σε δύο αδέλφια. Τόσο η συγγένεια του αίματος όσο και η πνευματική συγγένεια είχαν καθοριστική σημασία για τη δική μου εμπειρία, ειδικά ως gay.
Τέλος, ήθελα να ασχοληθώ με το ζήτημα των παιδιών χωρίς ιθαγένεια, ιδιαίτερα στη χώρα μου, όπου το jus sanguinis (το δίκαιο του αίματος), επικρατεί της  αρχής του jus soli (το δίκαιο του τόπου). Με την εμφάνιση της ακροδεξιάς στην Ελλάδα, και γενικότερα στο σύνολο της Ευρώπης, το ζήτημα παίρνει δραματικές διαστάσεις. Είμαι πεπεισμένος ότι η μετανάστευση είναι η μεγάλη τραγωδία της εποχής μας.
(…) Η ταινία είναι για δύο αδέλφια αλβανικής καταγωγής, και οι δύο ανήλικοι, που βρίσκονται να είναι ξένοι στη χώρα που γεννήθηκαν. Στην Ελλάδα, υπάρχουν περίπου 200 χιλιάδες νέοι που ταιριάζουν με αυτό το προφίλ! Ήμουν πεπεισμένος ότι θα μπορούσα να βρω δύο νέους ηθοποιούς, γεμάτους ταλέντο για να υποδυθούν αυτούς τους ρόλους και το έκανα, ακόμη και αν η διαδικασία της ανίχνευσης διήρκησε περισσότερο από ένα χρόνο. Άρχισα να ψάχνω για ηθοποιούς πολύ πριν η παραγωγή ξεκινήσει. Στη συνέχεια, κάναμε πρόβες με τον Κώστα [Νικούλι] και τον Νίκο [Γκέλια] στο διαμέρισμά μου και μετά στο χώρο των γυρισμάτων για 7 μήνες, 4 φορές την εβδομάδα, πριν καν ξεκινήσουν τα γυρίσματα.
(…) Η φαντασία είναι για μένα ζωτικής σημασίας, είναι μια ανάγκη, όχι μια αισθητική επιλογή. Πραγματικότητα και όνειρο συχνά μπερδεύονται στην καθημερινή μου ζωή. Δεν βλέπω γιατί να μην συμβαίνει και αυτό και στις ταινίες.
Για μένα [η φαντασία], είναι ο καλύτερος τρόπος για να πλησιάσεις την πραγματικότητα. Στην ταινία Xenia, ήταν πολύ φυσικό να καταφύγω στην φαντασία να χτίσω τον χαρακτήρα του Ντάνι. Τα παιδιά που είναι πληγωμένα βρίσκουν συχνά καταφύγιο στη σφαίρα της φαντασίας.
(…) Είμαι Ελληνας, και στην Ελλάδα, μας διδάσκουν την ελληνική μυθολογία από το δημοτικό σχολείο. Δεν μπορείς να το αποφύγεις. Αν και για μένα, η μυθολογία έχει να κάνει περισσότερο με τη ποπ κουλτούρα παρά με κάτι ακαδημαϊκό για λίγους τυχερούς.
(… ) Όταν έγραψα τη σκηνή, όπου τα δύο αδέρφια χάνονται μέσα στο δάσος, δεν θα μπορούσα παρά να σκεφτώ την ταινία The Night of the Hunter του Charles Laughton.
Βρίσκω ότι είναι μια ιδιαίτερα συγκινητική ταινία, ίσως επειδή είναι για τα παιδιά που είναι πληγωμένα. Όλες οι ταινίες μου ασχολούνται με αυτό. Όμως δεν μπορώ να το εξηγήσω περισσότερο: γιατί αυτή η ταινία, την οποία λατρεύω τόσο πολύ, μου έχει επιβληθεί. Το σινεμά πάντα βρισκόταν στη ζωή μου, και μάλιστα μερικές φορές με έσωσε. Αισθάνομαι ευγνώμων σε κάποιες ταινίες και σε ορισμένους σκηνοθέτες.
(…) Όταν ξεκινώ ένα σενάριο, δεν θέτω όρια. Μεγάλωσα βλέποντας τηλεόραση. Η παιδική μου ηλικία χωρίστηκε μεταξύ τηλεόρασης και του κινηματογράφου. Ανακάλυψα πολλά πράγματα στην τηλεόραση, ταινίες, φυσικά, αλλά και το Star Trek, κάτι εξακολουθεί να είναι μια από τα μεγάλες αναφορές μου, ή σόου όπως το "Canzonissima", που μου γνώρισε στην Patty Pravo. Η ποπ κουλτούρα και η gay κουλτούρα αποτελούν τις θεμελιώδεις κουλτούρες μου. Από την reality TV έως τον Jean Genet, οι αναφορές μου, το σύμπαν μου, η γλώσσα μου προέρχονται από εκεί.
(…) Θα σώσει το χιούμορ την Ελλάδα ή τον κόσμο; Το χιούμορ παρέχει μια ορισμένη απόσταση, και η απόσταση είναι μια απίστευτη πολυτέλεια. Δεν νομίζω ότι ο κινηματογράφος πρόκειται να αλλάξει τον κόσμο. Αλλά είμαι σίγουρος ότι ανοίγει προοπτικές που μπορούν να μας βοηθήσουν να δούμε και να κατανοήσουμε. Προσυπογράφω απόλυτα τη δήλωση του André Bazin, η οποία έχει γίνει κλισέ, αλλά εξακολουθεί να είναι τόσο αληθινή και όμορφη: «Ο κινηματογράφος είναι ένα ανοικτό παράθυρο στον κόσμο".

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)