του Γιάννη Βεσλεμέ

Ταινία βυθισμένη στη βαμπιρική μυθολογία, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γιάννη Βεσλεμέ είναι μια ιδιότυπη νοσταλγική μάτια στο αναλογικό σύμπαν της δεκαετίας του 80, αλλά και ένα έμμεσο σχόλιο για την κατάσταση του σήμερα
Ένας ηδονοθήρας βρικόλακας καταφθάνει στην Αθήνα τη δεκαετία του 80 και αντικρίζει ένα σύμπαν παρακμής και διαφθοράς, μια αισθητική decadence. Περιφέρεται στις ντίσκο και τα καταγώγια, αναζητώντας εφήμερες απολαύσεις. Θα συναντήσει μια μυστηριώδη γυναίκα -στο ρόλο η Αλεξία Καλτσίκη, - και θα πιαστεί αιχμάλωτος στα δίκτυα της σκοτεινής σαγήνης της. Ενώ, λίγο αργότερα θα βρεθεί αντιμέτωπος με διλήμματα πρωτοφανή για βρικόλακες…
Διάστικτη από ένα νοσταλγικό τόνο για τη δεκαετία του 80 και ό,τι τη σημάδεψε –από τον Ανδρέα Παπανδρέου, στις disco και τις θρυλικές βιντεοκασέτες- η ταινία επανεγγράφει τη μυθολογία του δράκουλα στο ελληνικό τοπίο, μέσα από μια οπτική άκρως προσωπική και εντέλει ενδιαφέρουσα: μια οπτική η οποία συναιρεί τον Μάρκο Λεζέ (cult φιγούρα της εποχής της ελληνικής βιντεοκασέτας), με την dance κουλτούρα και τον Βασίλη Τσιτσάνη (στο επίσης cult τραγούδι του Ντράκουλας). Εδώ, το είδος είναι μια αφορμή για αναπτυχθεί μια ιδιότυπη σκοτεινή μυθολογία- αισθητική: κάτι που στο παρελθόν στο χώρο του ελληνικού σινεμά είχε κάνει, άλλοτε πετυχημένα και άλλοτε όχι, ο Νίκος Νικολαΐδης και πλέον πρόσφατα έκανε η Αθηνά Τσαγγάρη (The Capsule) και ο Αλέξανδρος Βούλγαρης (Χιγκίτα). Εδώ, το είδος και τα αρχέτυπα του δεν επανεγγράφονται- αναπαράγονται τυφλά, αλλά ορίζουν ένα χώρο ή προσφέρουν μια αφορμή για να αναπτυχθεί μια ιδιαίτερη και ιδιότυπη προσωπική μυθολογία: συχνά υπάρχει μια παιγνιώδης αίσθηση –η ταινία γίνεται ένα κινηματογραφικό παιχνίδι. Δημιουργείται έτσι ένα φανταστικό μη ρεαλιστικό σύμπαν -κάτι εξαιρετικά σπάνιο για το δυναστευόμενο από το ρεαλισμό χώρο του ελληνικού σινεμά. Ένα σύμπαν, που συχνά συνομιλεί, με μέσα την αλληγορία ή τον συμβολισμό και σε τόνους ειρωνικούς, με την περιρρέουσα ασφυκτική πραγματικότητα.
Και γι’ αυτό, αυτό το γοτθικό σκοτεινό παραμύθι, είναι παράλληλα και ένα σχόλιο για την κατάσταση στην Ελλάδα του σήμερα, και πως αυτή προκλήθηκε. Κάτι που προκύπτει κυρίως λόγω της παρουσίας του εξαιρετικού όπως πάντα Βαγγέλη Μουρίκη στον κεντρικό ρόλο του βρικόλακα. Με πρόσφατες τις αναμνήσεις από το Μικρό Ψάρι του Γιάννη Οικονομίδη, άλλη μια ταινία είδους, ο Βαγγέλης Μουρίκης και εδώ διασχίζει ένα τοπίο σήψης και παρακμής. Μεταμορφώνεται για να παραμείνει εντέλει ο ίδιος: υποδύεται ένα πρόσωπο που τίθεται προς ενός διλήμματος, που προσκαλείται να διαφθαρεί ηθικά, που αντιστέκεται στην πίεση και τη φθορά. Η απάντηση του στο δίλημμα που του τίθεται είναι, με βάση το κινηματογραφικό του παρελθόν, προφανής…

Δημήτρης Μπάμπας