του Αλέξη Αλεξίου

Μετά την δεξιοτεχνική πρώτη του ταινία (Ιστορία 52), μια σπουδή πάνω στο φανταστικό, ο Αλέξης Αλεξίου σκηνοθετεί ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ, αλλά και μία βίαιη ιστορία εκδίκησης, εμποτισμένη σε μαύρο χιούμορ.
Αθήνα, χειμώνας 2010. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, ο Στέλιος Δημητρακόπουλος, ένας μικρoμεσαίος ιδιοκτήτης τζαζ μπαρ, αντιλαμβάνεται ότι η ζωή του έχει γίνει συντρίμμια. Ο Ρουμάνος γκάνγκστερ που του έχει δανείσει χρήματα, απαιτεί να εξοφληθεί το χρέος τώρα. Ενώ η σύζυγος σκέφτεται σοβαρά να τον εγκαταλείψει . Ο ήρωας χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες, σηκώνει επιτέλους το ανάστημα του. Πρέπει μέσα σε 32 ώρες να κατανοήσει πως ακριβώς όλα εξελίχθηκαν από το κακό στο χειρότερο. Να σκεφτεί ξανά όλα τα λάθη που έχει κάνει. Κυρίως, όμως, πρέπει να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της επιχείρησής του αλλά και το μέλλον της οικογένειάς του.
Με φόντο μια χώρα βυθισμένη σε μια βαθύτατη οικονομική και κοινωνική κρίση, ο Αλέξης Αλεξίου σχεδιάζει, σε σκοτεινούς τόνους, το πορτραίτο ενός ήρωα που όντας εγκλωβισμένος στα λάθη του παρελθόντος αναζητά απεγνωσμένα μια διέξοδο.
Το σάουντρακ είναι γεμάτο με ρετρό μουσικές: με τζαζ και «ελαφρά» τραγούδια της Τζένης Βάνου, της Κλειώς Δενάρδου και άλλων.
Με τους Στέλιο Μάινα, Δημήτρη Τζουμάκη, Αδάμ Μπουσδούκο, Γιώργο Συμεωνίδη, Mimi Branescu, Μαρία Ναυπλιώτου.
Ο σκηνοθέτης Αλέξης Αλεξίου δηλώνει σχετικά σε μια συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ:  "Σαφώς ήθελα να γυρίσω μια ταινία είδους, ένα νουάρ, ένα "γκαγκστερικό δράμα", είδος που δεν έχει ευδοκιμήσει ιδιαίτερα στην Ελλάδα.
(...) [Η αρχική μορφή του σεναρίου ολοκληρώθηκε το 2010] Γι' αυτό και η ταινία τοποθετείται εκείνη την περίοδο και συμπίπτει με την πολιτική και οικονομική κρίση της χώρας. Ένα γκαγκστερικό δράμα, που σχολιάζει, παράλληλα, το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι, όπως είναι εξάλλου η φύση αυτού του κινηματογραφικού και λογοτεχνικού είδους που γεννήθηκε στις ΗΠΑ, εν μέρει για να ασκήσει τέτοιου είδους σχολιασμό.
(...) Κι όμως υπάρχει κάποια προσωπική σύνδεση για εμένα και τον Στέλιο (Μάινα) με τον ήρωα της τανίας.  Όπως το να προσπαθείς να κάνεις μια ταινία σε μια χώρα που, κακά τα ψέματα, δεν έχει παράδοση κινηματογραφικής κουλτούρας, σε σχέση με τις άλλες χώρες. Είναι κι αυτό μια χίμαιρα, σαν αυτή που κυνηγά ο ήρωάς μας, που προσπαθεί να έχει τζαζ μαγαζί σε μια χώρα που δεν ακούει τζαζ μουσική. Προσπαθούμε να κυνηγάμε όνειρα που πολύ δύσκολα πετυχαίνουν."

Σ.