του Τάκη Κανελλόπουλου
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

[...] Στην “Εκδρομή” δεν υπάρχει σχεδόν καμμία κίνηση της μηχανής και η αντιμετώπιση των προσώπων γίνεται με ένα τρόπο που μερικοί είπαν ότι ξενίζει. Το τοπίο, ο ουρανός, η θάλασσα, ο ήλιος, τα ποδήλατα, η κούνια, το τραίνο που φεύγει, τα ψηλά δέντρα, αυτά είναι που αγκαλιάζουν τους πρωταγωνιστάς και κατά κάποιον τρόπο αποζητούν τους ήρωες της ταινίας και όχι το αντίθετο. Ο ήλιος ζητά να φωτίση τους ήρωές του, δεν ζητούν οι ήρωες να λάμψουν απ’ αυτόν.
[…] Η ταινία δεν έχει κανένα απολύτως συμβολισμό όσο και αν μερικές φράσεις του διαλόγου πιθανόν να στηρίζουν μια τέτοια άποψη. Η ταινία είναι ευθεία.
[...] Στην ψυχική αλήθεια του σκηνοθέτη υπήρξε η διάθεσις της αποκαλύψεως των χαρακτήρων με ένα είδος σεμνότητος που δεν επιδέχεται καμμίαν αιδώ.
[…] Εγώ απλώς, πραγματικά απλώς, θέλησα να αφηγηθώ μια ερωτική ιστορία ανάμεσα σε τρία πρόσωπα.

(Δηλώσεις του Τάκη Κανελλόπουλου στη Ροζίτα Σώκου. Δημοσιεύθηκαν στην εφ. Η Καθημερινή 17-4-1966)