του Γιώργου Βαρελά 
Ένα ντοκιμαντέρ για ένα μυθικό για την ελληνική αντικουλτούρα τόπο.
Τη δεκαετία του ’60, τα Μάταλα, ένας φτωχός, ψαράδικος οικισμός στη νότια Κρήτη, απέκτησε παγκόσμια φήμη με αναφορές στον διεθνή τύπο και αναδείχθηκε σε «σημείο αντιλεγόμενο» της τοπικής κοινωνίας προκαλώντας την μήνιν της εκκλησίας και την παρέμβαση του στρατιωτικού καθεστώτος των Αθηνών. Χίπηδες απ’ όλο τον κόσμο έμεναν στις περίφημες σπηλιές των Ματάλων, διαμορφώνοντας μία ιδιότυπη διεθνή κοινότητα, τα μέλη της οποίας προκαλούσαν με τον χαλαρό και εναλλακτικό τρόπο ζωής τους. Ποιοι ήταν αυτοί οι νέοι; Τι τους έφερε στα Μάταλα; Ποια ήταν η σχέση τους με τους ντόπιους; Γίνονταν στ’ αλήθεια όργια; Απαντούν οι σχεδόν 70χρονοι σήμερα πρωταγωνιστές της ιστορίας: οι Γερμανοί Αρν και Έλμαρ, οι Αγγλίδες αδελφές Σέρλι και Παμ, ο Δημήτρης Πουλικάκος, η γιαγιά Αλεξάνδρα, η γιαγιά Κατερίνα και ο Γιώργης, φτωχός ψαράς και φίλος της Τζόνι Μίτσελ απ’ τα παλιά.
Το διαδίκτυο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην δημιουργία της ταινίας του Γιώργου Βαρελά Hippie-Hippie Matala! Matala!. Ένας παλιός χίπης από τη Γερμανία ο οποίος είχε ζήσει στα Μάταλα, άρχισε να ψάχνει φίλους της εποχής εκείνης μέσω του Facebook και τελικά διοργάνωσε μια συνάντηση επανένωσης στις σπηλιές αυτού του μικρού χωριού της Κρήτης. Ο σκηνοθέτης παρακολούθησε το γεγονός και με αφορμή αυτό, έκανε μια αναδρομή στο κίνημα. Ένας από τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες της ταινίας είναι ο Γιώργης Γερμανάκης, ο οποίος πέθανε πέρσι τον Ιανουάριο και ήταν 20 ετών όταν οι χίπηδες ανακάλυψαν το χωριό. «Σε όλη του τη ζωή παρέμεινε χίπης. Η ζωή του ήταν πια συνυφασμένη με αυτό που είδε και πίστεψε τότε. Ο Γιώργης παρέμεινε ένα 20χρονο παιδί», είπε ο σκηνοθέτης σε συνέντευξη τύπου την Τρίτη 19 Μαρτίου 2013, στο πλαίσιο του 15ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Τι ήταν όμως στην πραγματικότητα οι χίπηδες; Υπήρχαν «ταμπέλες» για αυτούς; «Στα Μάταλα υπήρχαν τα «φρικιά», δηλαδή οι νέοι που ψάχνονταν γενικότερα, καθώς ζούσαν σε εποχές αλλαγών, με γεγονότα όπως ο πόλεμος στο Βιετνάμ, ο Μάης του ’68, κλπ, οι οποίοι προσπαθούσαν να χαράξουν μια πορεία ζωής έξω από τον κομφορμισμό. Επίσης υπήρχαν και οι ταξιδευτές που μετά την Ινδία και το Νεπάλ ερχόταν και στα Μάταλα. Αργότερα, ήρθαν και τα λεγόμενα κλεφτρόνια. Αυτός, όμως είναι ένας από τους μύθους των Ματάλων: Δεν ομογενοποιούνται όλοι κάτω από τη λέξη χίπης», εξήγησε ο Γιώργος Βαρελάς. Όσο για το παρόν των Ματάλων, ο ίδιος υπογράμμισε: «Το περιβάλλον έχει αλλοιωθεί τελείως. Βρήκαμε εικόνες από τα Μάταλα του '70 και ήταν μια ουτοπία, ένα ψαροχώρι 30 κατοίκων και το γαλάζιο του Λιβυκού Πελάγους, ιδανικό για τους χίπηδες που κυνηγούσαν την επιστροφή στη φύση. Σήμερα είναι μια λίγο άναρχα αναπτυγμένη τουριστική περιοχή με πολύ τσιμέντο. Η ιστορία με τους χίπηδες είναι απλώς ένα κίνητρο για να επισκεφτούν οι τουρίστες το μέρος, με αφορμή την ιστορία του».
(πηγή δελτίο τύπου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης)
