του Σπύρου Αμοιρόπουλου
(οι δηλώσεις των συντελεστών)

Σπύρος Αμοιρόπουλος, σκηνοθέτης
Πρόκειται για έξι ζευγάρια που ζουν στιγμές της σχέσης ενός και μόνο ζευγαριού θαρρείς. Είναι δηλαδή η πορεία μιας και μόνο σχέσης, σε πέντε πράξεις συν έναν επίλογο, από τις «ευτυχισμένες μέρες» ως την απόσταση που δημιουργείται μεταξύ του άντρα και της γυναίκας, που τους παίζουν διαφορετικοί ηθοποιοί κάθε φορά. Ο άντρας και η γυναίκα σε κάθε πράξη μοιράζονται το ενδιαφέρον τής τελευταίας για την ζωγραφική. Σαν να είναι ο κοινός τους τόπος. Υπάρχει και η επαναλαμβανόμενη σκηνή, όπου ο άντρας γυρίζει στο σπίτι από την δουλειά, και βρίσκει την γυναίκα να έχει τελειώσει τις δουλειές της στην κουζίνα, ώστε να καθίσουν μαζί στο τραπέζι. Το τρίτο επίπεδο σύγκλισης των πράξεων -ζευγαριών είναι η σταδιακή απώλεια της όρασης της γυναίκας. Η απόκλιση των έξι αυτών ζευγαριών έγκειται στον διαφορετικό δεσμό αγάπης που ερμήνευσαν κάθε φορά οι δώδεκα ηθοποιοί της ταινίας.
Οι σχέσεις συνήθως τελειώνουν όταν τα μέρη τους στρέφονται στον εγωιστικό εαυτό τους και μόνο ή δεν αποδέχονται την ποικιλομορφία των σύγχρονων δεσμών, όποιοι και αν είναι αυτοί. Παρόλα αυτά, η αγάπη τους μένει στο μυαλό τους, εφόσον υπήρξε και τους έθρεψε. Αυτό το τελευταίο περιγράφει και η ταινία, ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα, ως μια επαναλαμβανόμενη ιδέα του σεναριογράφου της, Σωτήρη Ζήκου, την οποία προσπάθησα να υποστηρίξω.
Στην ταινία η Τέχνη, και συγκεκριμένα η ζωγραφική, ενώνει τα ζευγάρια κάθε πράξης, όπως θα ένωνε ένα και μόνο ζευγάρι. Είναι ο κοινός τους τόπος ακόμα και όταν βρίσκονται σε διάσταση. Το ενδιαφέρον της γυναίκας για την ζωγραφική, οδηγεί τον άντρα να την ρωτά φυσιολογικά πάνω σε αυτό, και να την βλέπει να του απαντά με διάθεση και να χαίρονται και οι δύο. Η Τέχνη στην ταινία υπάρχει ως επικοινωνία μεταξύ των ζευγαριών, ως κάτι που ζουν τώρα (1η Πράξη), μέχρι ως κάτι που τους θυμίζει την προηγούμενη αγάπη που βίωναν μεταξύ τους αλλά και το τι πρόκειται να γίνει μεταξύ τους από εδώ και στο εξής (5η Πράξη και Επίλογος).  Η αγάπη του ζευγαριού που, όπως δηλώνει και ο άντρας και η γυναίκα, στην πραγματικότητα έληξε, είναι σαν τα έργα ζωγραφικής που μένουν ζωντανά στο διηνεκές, και ένωσαν και θα συνεχίσουν να τους ενώνουν στο διηνεκές, επειδή κάποτε υπήρξε η αγάπη τους στα αλήθεια, και για αυτά τα έργα, αλλά και ο ένας για τον άλλον. 

Σωτήρης Ζήκος, σεναριογράφος και ο άντρας του ζευγαριού στον επίλογο
Είναι ταινία σπονδυλωτή. Παραλλαγές σε ένα θέμα. Έξι ζευγάρια σε έξι διαφορετικές κουζίνες, στις πέντε πράξεις ή ίδια συνθήκη: η γυναίκα στην κουζίνα τελειώνει κάποιες δουλειές και ακούγεται η πόρτα και μπαίνει ο άντρας και αρχίζουν περίπου με τα ίδια λόγια. Αυτό που εξελίσσεται από πράξη σε πράξη είναι η φθορά της σχέσης και μια υπονοούμενη τύφλωση της γυναίκας.
Η ταινία είναι καθαρά "καλλιτεχνική" δηλαδή μόνο για φεστιβάλ και όχι για διανομή στις αίθουσες. Θα μπορούσε να προβάλλεται σε κάποιο μουσείο Καλών Τεχνών ή γκαλερί αφού κάθε πράξη έχει άνοιγμα σε κάποιους πίνακες ζωγραφικής...
Είναι μια απίστευτα φτωχή παραγωγή, κόστισε γύρω στα 1000 ευρώ και γυριζόταν κομμάτι κομμάτι από το 2011.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)