της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη

Ελαφρύνοντας τους τόνους και εστιάζοντας σ’ ένα απολύτως ανδρικό σύμπαν, η σκηνοθέτις θέτει ως στόχο τη δημιουργία μας ανάλαφρης σάτιρας για τον ανδρικό ανταγωνισμό.
Το σενάριο της ταινίας υπακούει σε μια ήδη οικεία από τις άλλες ταινίες, τυπολογία του σεναριογράφου Ευθύμη Φιλίππου (Κυνόδοντας, Αστακός): ο εγκλεισμός μιας ομάδας προσώπων  σ’ ένα απολύτως περιορισμένο και ελεγχόμενο χώρο και η εστίαση της δράσης στις εμμονές και τις παρεκκλίσεις των χαρακτήρων αυτών. Εδώ, ο χώρος είναι μια θαλαμηγός και τα πρόσωπα είναι άνδρες κάθε ηλικίας που διασκεδάζουν με παιχνίδια της θάλασσας (τους ρόλους υποδύονται οι Γιώργος Κέντρος, Πάνος Κορώνης, Βαγγέλης Μουρίκης, Μάκης Παπαδημητρίου, Γιώργος Πυρπασόπουλος, Σάκης Ρουβάς). Όμως, καθώς αυτά εξαντλούνται την προσοχή τους τραβά ένα νέο παιχνίδι που επινοούν: ένας ανταγωνισμός για την ανάδειξη του "καλύτερου". Κριτές είναι όλοι, αφού ο καθένας αναλαμβάνει να βαθμολογήσει τους συμπαίκτες  (και ανταγωνιστές του) για την επίδοση του στις διάφορες δοκιμασίες. Έτσι λοιπόν, ο κάθε άνδρας και παρεκκλίσεις του τίθενται υπό το (επι)κριτικό βλέμμα των υπολοίπων ανδρών -και αυτή είναι η αφορμή για τα διάφορα κωμικά επεισόδια της αφήγησης.
Εξ αρχής, είναι προφανές ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια σπουδή χαρακτήρων, ούτε με μια δραματική στο ύφος ταινία για τις απρόοπτες (και πολλές φορές τραγικές) εκδοχές που μπορεί να πάρει ο ανδρικός ανταγωνισμός –ένα θέμα που έχει απασχολήσει πολλές φορές τον κινηματογράφο.  Το σκηνοθετικό ύφος είναι ανάλαφρο, οι τόνοι συχνά κωμικοί, τα επεισόδια της δραματικής πλοκής δεν διαθέτουν κανένα από τα στοιχεία “weird” που χαρακτηρίζουν τη σεναριογραφία του Ευθύμη Φιλίππου, ή τις σκηνοθεσίες της Αθηνάς Τσαγγάρη. Ό,τι υπάρχει όμως –και αυτό έχει την αξία του- είναι το γυναικείο βλέμμα της σκηνοθέτιδος  πάνω σ’ αυτό το απόλυτο ανδρικό σύμπαν: το σατιρικό πνεύμα και η σαρκαστική οπτική κυριαρχούν πάνω στους άνδρες και τα σώματά τους. Και όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιστάσεις, η απλοποίηση και απουσία εμβάθυνσης είναι άκρως απαραίτητα στοιχεία για να παραχθεί το κωμικό. Τα ανδρικά πρόσωπα αυτά, ως κωμικές καρικατούρες, απολύτως ελεγχόμενες από το γυναικείο σκηνοθετικό χέρι, συμπεριφέρονται με μια διάθεση παιγνιώδη και απολύτως παιδική. Ό,τι βλέπουμε δεν παρά εμμονές και παρεκκλίσεις, όπως αυτές εμφανίζονται κατά τη διάρκεια ενός ανδρικού (ή παιδικού;) παιχνιδιού. Καμία ψυχολογία, καμία αίσθηση “weird”, κανένα παραξένεμα (αισθητικό ή άλλο). Μόνο η κωμική απόλαυση και το σαρκαστικό βλέμα πάνω στους άνδρες. 

Δημήτρης Μπάμπας