του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου
(η κριτική του Θόδωρου Σούμα)

Ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος το 2010 έφτιαξε το πολύ φρέσκο κοινωνικό φιλμ Wasted youth (σε συσκηνοθεσία Γιαν Φόγκελ) που χρησιμοποιεί και την επικαιρότητα της εποχής του, έχοντας σαν θέμα την αιματηρή, μοιραία και φονική, τυχαία συνάντηση ενός ανέμελου, «εξεγερμένου» εφήβου και της παρέας του με έναν βουλιαγμένο στα ψυχολογικά του προβλήματα, αστυνόμο. Δροσερός και εύστοχος ρεαλισμός, άμεση κινηματογράφηση, στυλ που θυμίζει ντοκιμαντέρ. Επίσης, γύρισε το 2008 την αστυνομική κωμωδία Banκ bang, με πρωταγωνιστή τον αστείο B. Χαραλαμπόπουλο. 
Το 2014 σκηνοθέτησε το δυνατό και ολοκληρωμένο ερωτικό ψυχογράφημα Suntan. Αφηγείται τη ζωή ενός μοναχικού κι εσωστρεφούς, σαρανταπεντάρη γιατρού στην Αντίπαρο, το καταθλιπτικό χειμώνα και το ηλιόλουστο, γεμάτο τουρίστες καλοκαίρι. Το καλοκαίρι ο γιατρός, για να βγει απ' τη μιζέρια του, θα μπει σε μια παρέα νεαρών, γυμνιστών τουριστών (μερικοί Έλληνες, μερικοί ξένοι), θα φλερτάρει, θα χορέψει σε κλαμπ, θα αρχίσει να απελευθερώνει το ήδη φθαρμένο και πλαδαρό σώμα του, θα πιει πολύ και θα ερωτευτεί -μοιραία- μια εικοσάρα Ελληνίδα, την Άννα. Η Άννα θα του προσφέρει μια φορά, ευκαιριακά κι ανεπαρκώς, το ερωτικότατο κορμί της και ο γιατρός θα κολλήσει... Η νεαρή θα του γίνει έμμονη ιδέα και η επακόλουθη αποστέρηση, μετά την αναχώρηση της μικρής για ένα διάστημα, θα αναδείξει την προβληματική κι ελλειμματική ψυχοσύνθεση του γιατρού. Έχει ήδη προλάβει να μας δηλώσει πως στο παρελθόν έχει περάσει πολλά. Ο συναισθηματικός του κόσμος είναι ευάλωτος, μάλλον διαλυμένος. Μέσα από τις δοκιμασίες του ατελέσφορου έρωτα, σταδιακά θα τρελαθεί και θα ξεπέσει ολοένα και περισσότερο, θα αμελήσει τα ιατρικά καθήκοντά του, θα εξευτελιστεί και θα λοιδορηθεί, θα γίνει ο περίγελως όλων, των νεαρών γυμνιστών της παρέας και των ντόπιων κατοίκων. Η ψυχοσεξουαλική ταυτότητα του κεντρικού ήρωα, υπό το συντριπτικό βάρος του αποτυχημένου έρωτά του, αναδεικνύεται ολοένα και πιο ψυχοπαθολογική. Η κατάληξη της διάψευσης και της σεξουαλικής αποτυχίας του θα τον οδηγήσουν στην κορύφωση της τρέλας και της βιαιότητάς του, με ένα απονενοημένο ερωτικό διάβημα.
Η ταινία έχει άρτια κι εκφραστική σκηνοθεσία, σωστό μοντάζ, τέμπο και κλιμάκωση της έντασης, ωραίες ηλιόλουστες καλοκαιρινές (μα και χειμερινές) εικόνες και πολύ καλές ερμηνείες. Κυρίως του φοβερού κι ευαίσθητου χοντρούλη Μάκη Παπαδημητρίου, μισογερασμένου, ηλιοκαμμένου και “καμμένου” παρά τη θέλησή του, γιατρού (φαβορί για το βραβείο αντρικής ερμηνείας της ελληνικής Ακαδημίας κινηματογράφου)! Επίσης της αισθησιακής και χαρούμενης, αυθόρμητης Άννας – Έλλης Τρίγκου. Ακόμη, ο Παπαδημητρόπουλος περιγράφει εύστοχα και λιτά τον κοινωνικό περίγυρο του νησιού και των ανθρώπων του, ικανότητα διακριτικού μα αποτελεσματικού, κοινωνικού ρεαλισμού που συναντήσαμε και στο Wasted youth.
Συμπερασματικά πρόκειται για μια φρέσκια, αστεία, αισθαντική (ει μη οργασμική και νεανική), αλλά κι επώδυνη, δυσοίωνη, ψυχολογική ταινία πάνω στις ορμές και το πώς αυτές ματαιώνονται και λοξοδρομούν υπό το βάρος της αποτυχίας.