του Μπάμπη Μακρίδη

Το L ξεκινά με μια ωδή στις ακρούδες και τελειώνει με μια ωδή στη θάλασσα. Ο,τι διαδραματίζεται στο ενδιάμεσο συνιστά μια από τις πιο πρωτότυπες και εσκεμμένα παράξενες ταινίες της χρονιάς.
Ενας άντρας ζει στο αυτοκίνητό του. Είναι 40 χρόνων, χωρισμένος από τη γυναίκα και τα παιδιά του, οι οποίοι ζουν σ' ένα άλλο αυτοκίνητο. Συναντιούνται σε χώρους στάθμευσης. Ο άντρας, ο οποίος είναι επαγγελματίας οδηγός, παραδίδει μέλι σ’ έναν ναρκοληπτικό. Επιπλέον συχνά ονειρεύεται το φίλο του που σκοτώθηκε όταν κάποιος κυνηγός τον μπέρδεψε με αρκούδα. Συχνά καθυστερεί να παραδώσει το μέλι, απολύεται και οι ικανότητές του στην οδήγηση τίθενται υπό αμφισβήτηση. Ωθούμενος σε μια κατάσταση υπαρξιακής αβεβαιότητας, εγκαταλείπει τη «ζωή του αυτοκινήτου» και γίνεται μέλος μιας συμμορίας μηχανόβιων.
Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Μπάμπης Μακρίδης και ο σεναριογράφος Ευθύμης Φιλίππου («Κυνόδοντας», «Αλπεις»), μας βάζουν μέσα σ’ έναν σουρεαλιστικό κόσμο ανέκφραστου παραλογισμού. Πίσω από τη μεταμοντέρνα αποστασιοποίηση βρίσκεται ένας γαλήνιος ανθρώπινος αγώνας. Αντιμέτωποι με το παράλογο της ύπαρξης, αυτά τα πρόσωπα προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι οδηγοί, να γίνουν καλύτερες αρκούδες. Ακόμα και η μουσική υπόκρουση της ταινίας, μια γεμάτη λάθη εκτέλεση της Σονάτας του Σεληνόφωτος, προσπαθεί να γίνει καλύτερη.
(Πηγή κατάλογος φεστιβάλ Sundance)

Η δήλωση του Μπάμπη Μακρίδη στο Indiewire
"Γεννήθηκα το 1970. Τα πρώτα 18 χρόνια της ζωής μου έζησα κοντά σε μια λίμνη. Ύστερα μετακόμισα στην πόλη. Έχω μια σύζυγο και ένα 11χρονο αγόρι. Δεν οδηγώ αυτοκίνητο. Μ' αρέσει ο Samuel Beckett και ο Robert Bresson. Πιστεύω ότι οι Sonic Youth είναι ότι πιο σημαντικό έχει υπάρξει μετά τους Velvet Underground. Γι 'αυτό και η γυναίκα μου κλείνει με δύναμη την πόρτα του δωματίου όταν ακούω μουσική.
Σκηνοθετώ διαφημίσεις για τα προς το ζην. Μου αρέσει η δουλειά μου.
Το 2005 έγραψα το σενάριο και σκηνοθέτησα μια μικρού μήκους ταινία  που ονομάζεται "Ο τελευταίος φακίρης". Ηταν μια ιστορία για έναν καλλιτέχνη δεξιοτέχνη των αποδράσεων.
Το "L" είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μου. Ελπίζω να συναντηθούμε πάλι με τη δεύτερη ταινία μου.
[Σ' αυτήν] προσπάθησα να αποφύγω να βλέπω ταινίες, οι οποίες θα μπορούσαν να έχουν ομοιότητες με το "L." Δεν ήθελα να έχω πρόσφατες αναφορές. Σε κάθε περίπτωση μέσα μας βρίσκονται στοιχεία από όλες τις ταινίες που έχουμε δει και την αγάπη. Αυτό είναι μια κοινότυπη απάντηση, αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Όταν κάναμε γυρίσματα έπινα πολλούς καφέδες εσπρέσο. Ας ελπίσουμε ότι ταινία δεν έχει τα ίδια αποτελέσματα στα νεύρα όπως ο καφές εσπρέσο."

Αποσπάσματα της ταινίας προβλήθηκαν στο τμήμα Works In Progress  τους Φεστιβάλ Karlovy Vary και η Wendy Mitchell στο http://www.screendaily.com/ σημειώνει σχετικά: «Η υπόθεση της ελληνικής ταινίας L, είναι δύσκολο να περιγραφεί (εκτός από το ότι αφορά έναν τύπο που ανταλλάσσει το αυτοκίνητο του για μια μήχανη). Η ταινία καταγράφεται στον κατάλογο του προγράμματος ως δράμα, αν και είναι καθαρό ότι ανήκει στο είδος της στιλιζαρισμένης, αφηρημένης μαύρης κωμωδίας και προκάλεσε τα γέλια και χειροκροτήματα από τους θεάτες. (...) Ακόμη και ο συντονιστής της συζήτησης δήλωσε "Οι Ελληνες γίνονται όλο και πιο αστείοι"».

Ο Μπάμπης Μακρίδης γεννήθηκε στην Καστοριά το 1970 και σπούδασε σκηνοθεσία στην σχολή Σταυράκου. Το 2005  βραβεύθηκε στο φεστιβάλ μικρού μήκους της Δράμας για την ταινία του «Ο τελευταίος φακίρης».  Έχει γυρίσει αρκετές διαφημιστικές ταινίες.