του Danny Boyle

Έγινε ο Renton οικογενειάρχης; Αγόρασε ένα αυτοκίνητο και ένα πλυντήριο ρούχων, όπως ο ίδιος δήλωνε στο τέλος της επιτυχημένης cult ταινία του Danny Boyle; Ή με ποιόν τρόπο ξόδεψε τα χρήματα που έκλεψε από τους φίλους του μετά το deal με την ηρωίνη;
Αυτά μπορεί να είναι τα ερωτήματα είκοσι χρόνια μετά. Με την πρώτη ματιά, πολλά έχουν αλλάξει στο Εδιμβούργο, αλλά για τους ήρωες της ταινίας πολλά έχει παρέμεινε τα ίδια.
Υπό τους ήχους ένος soundtrack που επίσης κυριαρχεί σ’ αυτό το sequel, το καστ της πρώτης ταινίας βυθίζεται στον σκοτεινό υπόκοσμο των μαστροπών και της πορνείας. Και μέσα σ’ αυτό το χάος, ο Renton συνεχίζει την αναζήτησή του για το νόημα της ζωής.
Με τους Ewan McGregor, Ewen Bremner, Jonny Lee Miller, Robert Carlyle, Kelly Macdonald.

Οι δηλώσεις του σκηνοθέτη

Έχουν περάσει 21 χρόνια από την κυκλοφορία της πρώτης ταινίας και θεωρητικά τόσα χρόνια είναι πολλά για να γίνει sequel. Η καθυστέρηση δεν ήταν επιτηδευμένη. Το συζητούσαμε για χρόνια. Αλλά τελικά, αυτό δίνει στην ταινία λόγο ύπαρξης. Όταν βάζεις τους ηθοποιούς δίπλα στο πώς έμοιαζαν δύο δεκαετίες πριν, αυτό είναι σκληρό. 10 χρόνια πριν, δεν ήταν τόσο διαφορετικοί. Τους έκανα πλάκα και τους έλεγα ότι πρέπει να ενυδατώνονται συνέχεια! Αλλά 20 χρόνια είναι πολύ καιρός και το νιώθεις αυτό. Οι τύποι είναι πολύ καλά με το πώς είναι τώρα και πώς θα φαίνονται σε σύγκριση με πριν. Ήταν τίμιο. Δεν ντράπηκαν και η ταινία έχει να κάνει μ’ αυτό.
(...) «Η βασική ερώτηση ήταν αν ο John θα μπορούσε να γράψει το σενάριο» λέει ο Danny Boyle. «Οι ηθοποιοί είχαν φυσικά κάποιες επιφυλάξεις, γιατί ήθελαν να κάνουν κάτι εξίσου καλό με το πρώτο. Δεν ήθελαν να απογοητεύσουν κάποιον με τον κάνουν μια κακή συνέχεια. Ο John έκανε κάποιες απόπειρες που όλοι ξέραμε, όπως κι αυτός, ότι δεν λειτουργούσαν. Μετά πήγαμε όλοι στο Εδιμβούργο με τους παραγωγούς. Η 20η επέτειος πλησίαζε και θεωρήσαμε ότι ή τώρα ή ποτέ. Ο John έφυγε, έγραψε το σενάριο που μόλις το διάβασα, το έστειλα στους ηθοποιούς. Θα ήταν τρελοί να μην το κάνουν. Μπορεί να έλεγαν όχι για διάφορους λόγους, κυρίως γιατί ένας δύο έχουν τηλεοπτικές καριέρες. Αλλά όλοι ανταποκρίθηκαν και έτσι μπορούσαμε να το κάνουμε.
(...) Ξέραμε κατά κάποιο τρόπο ότι θα χαιρόμασταν να δούμε αυτούς τους τέσσερις χαρακτήρες ξανά μαζί» συμφωνεί ο Boyle. «Αλλά η μεγάλη έκπληξη είναι η συναισθηματική ένταση. Βλέπεις τα πρόσωπα τους και είναι αυτόματο. Υπάρχει πάθος. Αναγνωρίζεις τι τους έχει κάνει ο χρόνος, τι μας έχει κάνει. Η ταινία είναι σαν τηλεσκόπιο που στρέφεται στον χρόνο, βλέπεις κάπου και το παρελθόν είναι εκεί, τόσο κοντά. Βλέπεις ξανά και έχει φύγει. Έχει πολύ ενδιαφέρον. Το T2 είναι μια μεταφορά δύο βιβλίων: του Porno, το sequel του Irvine 21 χρόνια μετά και μια άμεση επιστροφή στο Trainspotting. Για μένα, το βιβλίο είναι ένας μοντέρνος Οδυσσέας. Είναι αξεπέραστο, νομίζω, και η ανάγνωση του είναι ακόμα σαν τον ωκεανό που ορμάει στην καρδιά. Η νέα ταινία έλκεται από την τροχιά της πρώτης και είναι μεγάλο προνόμιο να ξαναμπείς σε αυτόν τον κόσμο.
(...) Το κοινό έχει μια έντονη σχέση με το Trainspotting και για αυτό κατά πολύ ευθύνεται η μουσική. Έχουν το σημάδι της, θυμούνται μέρη της ταινίας μόνο και μόνο από τη μουσική. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα έβλεπαν την ταινία, αλλά την είδαν χάρη στη μουσική της. Όταν αυτό σε επηρεάζει, που νομίζω ότι έγινε με το soundtrack της πρώτης ταινίας, τότε το συναίσθημα σε πλημυρίζει. Αυτό το κομμάτι σε πυροδοτεί, ενεργοποιεί μια χημική αντίδραση μέσα σου. Το T2 Trainspotting έχει υπόψιν του την πρώτη ταινία, όχι μόνο από άποψη χαρακτήρων και αφήγησης, αλλά και χάρη στην ξεχωριστή επίδραση ως κομμάτι του στυλ ή της κουλτούρας. Η μουσική είναι ένα βύσμα που φτάνει σ’ αυτά τα συναισθήματα, στη μνήμη γενικότερα και υπάρχει μια ιδιαίτερη φόρτιση σε αυτήν ταινία που αναφέρεται στη μουσική στην πρώτη.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή, κατάλογος φεστιβάλ Βερολίνου)