της Μαρίας Ντούζα

Μια στάση στο χρόνο, τις μνήμες μας, το σινεμά και τη ζωή, μέσα από τον εμβληματικό θερινό κινηματογράφο Σινέ Θησείο, κάτω από την Ακρόπολη.
Το “Σινεμά Θησείο” είναι ένα ποιητικό ντοκιμαντέρ πάνω σε έναν κινηματογράφο που παρότι βρίσκεται στο πιο τουριστικό σημείο αυτής της πόλης, κάτω από την Ακρόπολη, πεισματικά περιφρονεί τη νεωτερικότητα και παραμένει παράξενα άχρονο. Δεν είναι ούτε νοσταλγία που νιώθει κανείς εδώ ούτε δέος για το ιερό βράχο που υψώνεται απέναντι του, αλλά μάλλον μια αίσθηση της ζωής που συνεχίζεται μέσα στους αιώνες,  μιας ενέργειας που κυλά αέναα και συνδέει τις ιστορίες που φτιάχνουμε με τις ιστορίες που ζούμε, το παρόν με το παρελθόν, τον κινηματογράφο με τη ζωή.
Η Le Monde (4 Ιουνίου 2016)  γράφει σχετικά : “Η πολύ ωραία σειρά ντοκιμαντέρ “Μυθικοί Κινηματογράφου” επινοημένη από το Ζοέλ Φαρζ διηγείται την ιστορία τεσσάρων μυθικών αιθουσών κινηματογράφου. Μια στη Γη του Πυρρός, στο Πορβενίρ (Χιλή), το art deco “Lucerna” στη Πράγα, το μεγαλοπρεπές “Byrd” στο Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια (ΗΠΑ) και τη θερινή αίθουσα της Αθήνας “Θησείο” κάτω από την Ακρόπολη. Κάθε επεισόδιο δίνει την ευκαιρία για διερεύνηση του κοινωνικού-πολιτιστικού ρόλου του σινεμά σε κάθε τόπο”.
Ενώ, η Anne Dessuant στο Télérama (25 Ιουνίου 2016) σημειώνει: “Η σειρά ντοκιμαντέρ που μας γέμισε τα μάτια αστέρια χάρη στις διηγήσεις για μια πόλη ή μια χώρα μέσα από μια κινηματογραφική αίθουσα, κλείνει μέσα στην ελληνική νύχτα. (...). Η αφήγηση γράφτηκε σαν ποίημα σε πεζό λόγο, σαν μπαλάντα στοιχειωμένη από τις αναταράξεις ενός χαοτικού παρελθόντος, σαν πρόσκληση στο όνειρο και την ανάμνηση. (...) Το “Σινέ Θησείο” είναι μια ταινία για τις αισθήσεις όπου νιώθουμε τη δροσιά, τα βραδάκια στο τέλος του καλοκαιριού, όταν ο θεατής τυλίγεται σε μια κουβέρτα για να δει το τέλος της ταινίας”.
Το σενάριο της Έρσης Σωτηροπούλου (Τι μένει από τη νύχτα, Ζιγκ - Ζαγκ στις νερατζιές, Η φάρσα).

(δ.τ.)