του Λάκη Παπαστάθη

Στα 1900, μια ομάδα ληστών απάγει έναν νεαρό αστό (Κώστας Αρζόγλου) και καταφεύγει στο βουνό, περιμένοντας τα λύτρα για την απελευθέρωσή του. Ο νεαρός αναπτύσσει μια σχέση φιλίας με τον αρχηγό των ληστών (Αλέξης Δαμιανός) και συνειδητοποιεί ότι η ζωή αυτών των παρανόμων είναι πολύ πιο αυθεντική απ’ τη δική του. Ταινία με αναφορές στον Βιζυηνό, τον Παπαδιαμάντη, τον λαϊκό πολιτισμό: οι παλιές φυλλάδες, τα πρόσωπα μύθοι, οι ρωμέικες παραδόσεις και τελετουργίες, η βαθιά θρησκευτικότητα, όλα αυτά με φόντο πάντα το σκληρό ορεινό ελληνικό τοπίο.
Γράφει ο Γιάννης Κιουρτσάκης, στο βιβλίο του «Ο νεοελληνικός διχασμός και το μυστήριο της τέχνης. Ξαναβλέποντας δύο ταινίες του Λάκη Παπαστάθη» (εκδόσεις Πατάκη ):  «Όταν πρωτοείδα στην δεκαετία του '80 "Τον καιρό των Ελλήνων", αισθάνθηκα αμέσως ότι αυτή η ταινία, πέρα από το φανερό της θέμα  -το ζήτημα της ληστείας στην Ελλάδα του τέλους του 19ου αιώνα- ήταν ένα πολύ προσωπικό κινηματογραφικό ποιητικό δοκίμιο, ένας εξαιρετικά πρωτότυπος καλλιτεχνικός στοχασμός πάνω στον διχασμό του νεοελληνικού κόσμου ανάμεσα στον αστικό και στον λαϊκό πολιτισμό του. Δεν έχω αλλάξει γνώμη σήμερα. Πόσο όμως, βαθιά ένιωθα -και νιώθαμε- τότε το βλέμμα του σκηνοθέτη πάνω σ' αυτόν τον διχασμό; Ακριβέστερα: πόσο βαθιά η ίδια η ταινία , ως αυτοδύναμη αισθητική μορφή, εισχωρεί σ' αυτό το συλλογικό δράμα και πόσο το αποκαλύπτει σ' εμάς, τους θεατές της, πέρα από τις παγιωμένες αντιλήψεις μας για τη νεοελληνική ιστορία, πιθανόν πέρα και από τις προθέσεις του δημιουργού της;»

(δ.τ.)