του Χρίστου Γεωργίου

Αυτή η ταινία σχέσεων που εστιάζει στα πρόσωπα ενός πατέρα και μιας κόρης στην εφηβεία είναι ένα ηθογραφικό σκίτσο της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας και των βίαιων συμπεριφορών της.
Η αρχή της ταινίας είναι μια τόσο τυπική εικόνα της κρίσης: οι διαδηλώσεις, οι βόμβες μολότωφ, οι συγκρούσεις, τα δακρυγόνα. Όμως τα πρόσωπα και ό,τι διαπραγματεύεται κάθε άλλο από τυπικό της κοινωνικής κρίσης είναι: Είναι οι ενδο-οικογενειακές σχέσεις που αποτελούν το σημείο εστίασης, πιο συγκεκριμένα η σχέση μεταξύ πατέρα - κόρης του. Ό, τι συνιστά την ιδιαιτερότητα της ταινίας είναι το επάγγελμα του πατέρα: είναι αστυνομικός, δηλαδή ένα επάγγελμα φορτισμένο με αρνητικό φορτίο στην Ελλάδα της κοινωνικής κρίσης και των βίαιων συγκρούσεων. Αντιμέτωπος με την έκτροπη συμπεριφορά της κόρης και την αποστροφή απέναντί του, ο πατέρας (στο ρόλο ο Δημήτρης Ήμελλος) αποφασίζει να συσφίξει τις μεταξύ τους σχέσεις μέσα από την εγγύτητα ενός ταξιδιού. Η επιστροφή στο χωριό είναι, όπως πάντα ως μοτίβο, η έξοδος από το «μολυσμένο» αστικό τοπίο και είσοδος σ' ένα σύμπαν όπου οι επιμολύνσεις της κρίσης δεν υπάρχουν. Δηλαδή, κυρίως η βία που ως ιός εξαπλώνεται μέσα στο κοινωνικό σώμα. Καθώς η κόρη (στο ρόλο η εξαιρετική Νεφέλη Κουρή) βρίσκεται αντιμέτωπη με ό,τι αποστρέφεται, δηλαδή τον κρατικό φορέα της βίας, ο πατέρας αναζητά απεγνωσμένα τα σημεία επαφής και τις νέες ισορροπίες...
Υπό τους ήχους της μουσικής του Κωνσταντή Παπακωνσταντίνου και διαδραματιζόμενη σ' ένα άδειο παραθεριστικό θέρετρο το χειμώνα, η αφήγηση παρακολουθεί τα δύο πρόσωπα. Εστιάζοντας σ' αυτά και τη μεταξύ τους σχέση, ο σκηνοθέτης δημιουργεί καταρχάς ένα ηθογραφικό σκίτσο της ελληνικής οικογένειας και των βίαιων συμπεριφορών που τη περιβάλλουν: από τη μια πλευρά υπάρχει η θεσμισμένη κρατική βία και από την άλλη η εξ ίσου θεσμισμένη «κοινωνική» βία. Ενδιάμεσα τους βρίσκονται τα δύο πρόσωπα. Όμως η ευάλωτη στις πιέσεις είναι κυρίως το νεαρό κορίτσι. Τις αγωνίες της παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς ο σκηνοθέτης.
Αποφεύγοντας τις ευκολίες μιας δραματουργίας  που θα μπορούσε εύκολα να εκβάλλει στην μικρή οθόνη, ο σκηνοθέτης εστιάζει στη συναισθηματική  σύγχυση του νεαρού κοριτσιού. Τη μεταφορά αυτής της σύγχυσης στον πατέρα παρακολουθούμε στη δραματική κορύφωση της ταινίας. Αποδέκτης της θυγατρικής βίας και θύμα της,  ο φορέας της κρατικής βίας εξαγνίζεται. Έτσι δημιουργείται η νέα ισορροπία στη σχέση...

Δημήτρης Μπάμπας