της Εύας Στεφανή
(το σχόλιο της Μαρίας Γαβαλά)

Ονειρευόμαστε; Κολυμπάμε σαν ψάρια; Βλέπουμε την πόλη μέσα από μια νάιλον σακούλα; Μέσα από μια φούσκα; Η ηρωίδα της ιστορίας, η Μόλυ, τι είναι ακριβώς; Κορίτσι ή σκύλος; Ή και τα δύο. Βλέπει την πόλη μέσα από το παρμπρίζ ενός αυτοκινήτου, μπαινοβγαίνει στο μετρό, περιφέρεται σε μια άδεια νυχτερινή Αθήνα σκουπιδιών και άθλιου, πλαστικού, εμπορεύματος, ξεχασμένου σε βιτρίνες, αρέσκεται σε επίκαιρα θεαμάτων και εθνικών εορτών, επισκέπτεται το κατάκλειστο θεατρικό καμαρίνι του Λεωνίδα ή εκείνο του Ξέρξη ως σκωπτική αποθέωση-κατάληξη αυτής της απελπιστικά κοινότοπης όσο και οδυνηρής νυχτερινής περιπλάνησης...
Πέρα από την ποιητικότητα και ονειρικότητα του εγχειρήματος, εντονότατη είναι η αίσθηση ασφυξίας και πνιγμού, τόσο με τις αντιασφυξιογόνες μάσκες που αποτελούν μια μόνιμη και γόνιμη υπενθύμιση, όσο και με το πλοίο που βυθίζεται αργά ή με τις νάιλον σακούλες που μασκάρουν, με την αυταρχικότητα του πλαστικού, την κάμερα. Ένα απόλυτα αναγνωρίσιμο καλλιτεχνικό στυλ και στίγμα (μέσα από βίντεο έργα τέχνης, ντοκιμαντέρ ή μικρά κείμενα ανάλογης ή παραπλήσιας κατεύθυνσης, της δημιουργού Στεφανή). Στα θετικά επίσης του προβαλλόμενου έργου στο Ωδείο Αθηνών: η παντελής έλλειψη ηχηρών μηνυμάτων και οι χαμηλοί ευγενικοί τόνοι, μακριά από κάθε επιτήδευση.

«Χειρόγραφο». Ψηφιακό βίντεο, έγχρωμο, με ήχο, 11΄, 2017. Με παρεμβολές αρχειακού υλικού. Σενάριο, κάμερα, σκηνοθεσία: Εύα Στεφανή. ΩΔΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ.

(το κείμενο γράφτηκε με αφορμή την προβολή της ταινίας στα πλαίσια της documenta 14)