του Νίκου Labôt

Ο κόσμος της εργασίας, οι σκληρές συνθήκες του βιοπορισμού, οι πιέσεις (συναισθηματικές ή άλλες) δεν βρίσκονται συχνά στο κέντρο των ελληνικών ταινιών. Ωστόσο, αυτή η ελληνική ταινία σχεδιάζει ένα πορτραίτο αυτού του κόσμου, στο πιο ταπεινό και χαμηλό επίπεδό του.
Κεντρική ηρωίδα της ταινίας είναι η Παναγιώτα ( στο ρόλο η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου) μια νοικοκυρά που εν μέσω της οικονομικής κρίσης και με το σύζυγό της άνεργο, προσλαμβάνεται ως καθαρίστρια σ’ ένα εμπορικό κέντρο. Καθώς η ζωή της μοιράζεται ανάμεσα στο σπίτι και την εργασία, οι ισορροπίες της ανατρέπονται...
Η σκηνοθεσία σχεδιάζει, καταρχάς, ένα πορτραίτο αυτής της γυναίκας που μοιάζει παγιδευμένη από την εργασία και τις απαιτήσεις της. Μια εργασία, τόσο εσωτερική – στο σπίτι, δηλαδή η οικοκυρική- όσο και εξωτερική.  Η βασική αντίθεση γύρω από την οργανώνεται η δραματική πλοκή είναι ανάμεσα στον χώρο του σπιτιού και σ’ αυτόν της εξωτερικής εργασίας.  Το περίκλειστο του χώρου και το αποπνικτικό της οικίας -που ο σκηνοθέτης κινηματογραφεί με μια ρεαλιστική αισθητική- αντιπαρατίθεται με την ευρύτητα και την ψυχρότητα του εμπορικού  κέντρου. Εκεί οι συνθήκες εργασίας σκιαγραφούνται ως συνθήκες καταπιεστικές, που απαιτούν την ευπείθεια και εν πολλοίς την υποταγή. Ουσιαστικά παγιδευμένη ανάμεσα σ’ αυτό το δίπολο, η ηρωίδα παρόλα αυτά βιώνει μια αίσθηση ανεξαρτησίας: είναι η έξοδος από τα του οίκου και η κατάκτηση - έστω και κάτω από αυτές τις δυσμενείς συνθήκες - του εξωτερικού χώρου που προκαλούν αυτήν την αίσθηση. Όμως αυτή η αλλαγή του χώρου του εγκλωβισμού  -από το σπίτι στην εργασία- δεν προσφέρει καμία ευφορία: αντίθετα είναι η μελαγχολία που σημαδεύεται το πρόσωπό της. Η ηρωίδα αργά ή γρήγορα θα βρεθεί μπροστά στο αδιέξοδο που προκαλείται από τις συνθήκες εργασίας και τις συνεπαγόμενες πιέσεις που μοιάζουν να την συνθλίβουν. Είναι γι’ αυτό που η απόλυση, η απότομη και μη οικειοθελής παύση της απασχόλησης, μοιάζει ως η απελευθέρωση από τα δεσμά της μισθωτής εργασίας. Εντέλει γι’ αυτήν τη γυναίκα δεν υπάρχει κανένα πισωγύρισμα, ούτε στο σπίτι, ούτε στην εργασία. Υπάρχει μόνο το μέλλον...

Δημήτρης Μπάμπας