(Ηoly Emy)
της Αρασέλης Λαιμού
(οι δηλώσεις της σκηνοθέτιδος)

(...) Υπάρχει μια ισχυρή, βαθιά πνευματική φιλιππινέζικη κοινότητα στην Αθήνα, που όμως παραμένει πολύ εσωστρεφής και μυστικοπαθής. Στη γειτονιά μου, στους Αμπελόκηπους, περπατούσα και άκουγα συναρπαστικές, εντελώς ξένες σε μένα, θρησκευτικές μελωδίες από τα υπόγεια. Καθώς άρχισα την έρευνά μου για την ταινία, επί χρόνια, τις Κυριακές, πήγαινα στις εκκλησίες της κοινότητας, τραγουδούσαμε και τρώγαμε μαζί, κι ένοιωθα πολύ ευπρόσδεκτη.
(...) Οι περισσότεροι Φιλιππινέζοι της ταινίας εργάζονταν κανονικά με πλήρες ωράριο, πολλές γυναίκες μάλιστα ως εσωτερικές σε σπίτια, όμως έβρισκαν χρόνο για τις οντισιόν, τις πρόβες, τα κοστούμια και όλα όσα απαιτούντο για το γύρισμα. Κάποιες μάλιστα στην πορεία τσακώθηκαν με τους εργοδότες τους προκειμένου να συμμετάσχουν στην ταινία, γιατί πίστεψαν πως είναι κάτι σημαντικό για τις ίδιες.
(...) Η Έμυ και η Τερέζα γίνονται γυναίκες σε έναν κόσμο πολύ μακρινό, πολύ διαφορετικό από αυτόν της μητέρα τους. Η Τερέζα αγωνίζεται να ενταχθεί τόσο στη Φιλιππινέζικη όσο και στην ελληνική κοινότητα. Η Έμυ είναι ένα πλάσμα που τρομάζει αυτούς γύρω της. Η Τερέζα και η Έμυ είναι καθρέφτες μου και των γυναικών στη ζωή μου στην προσπάθεια τους να είναι γυναίκες και όχι κορίτσια πια, να επιβιώσουν, να είναι σεξουαλικές, να βρουν το δρόμο τους.
(...) [Η ταινία έχει ως κεντρικό ήρωα] μια γυναίκα με μία βίαια δύναμη την οποία η κοινωνία γύρω της δεν μπορεί εύκολα να τιθασεύσει . Η ταινία μιλά για τον φόβο του μεταφυσικού, αλλά και για τον τρόμο που νοιώθουμε όταν ερχόμαστε σε επαφή με ανθρώπους ή πράγματα που δεν κατανοούμε…

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)