του Pablo Larrain
Μια μεθοδική μελέτη για την πολιτική και προσωπική βία με φόντο ένα συναισθηματικά αλλά και κλινικά νεκρό αστικό περιβάλλον.
Στο Σαντιάγο του 1973, παραμονές του στρατιωτικού πραξικοπήματος του δικτάτορα Πινοσέτ, ένας μοναχικός υπάλληλος νεκροτομείου γίνεται η σκιά της ερωτικής του φαντασίωσης. Κλεισμένος ερμητικά σε έναν συμπλεγματικό και εμμονικό κόσμο ακολουθεί σα ζωντανό φάντασμα τη γυναίκα της διπλανής πόρτας, μια χορεύτρια καμπαρέ που βρίσκεται στο τέλος της καριέρας της. Παράλληλα αρχίζει να καταφτάνει ο απόηχος μιας περιόδου, από τις πιο επώδυνες στην ιστορία της λατινικής Αμερικής. Ξεχειλισμένα από νεκρούς καρότσια, στιβαγμένα πτώματα σε σκάλες και διαδρόμους, νεκροψίες με συνοπτικές διαδικασίες, ανάμεσά τους κι αυτή του σοσιαλιστή προέδρου Αλλιέντε, διαγράφουν το εφιαλτικό σκηνικό της πολιτικής διαφθοράς και σήψης που οδηγεί τελικά στην ηθική πτώση του ήρωα.
Η ταινία στοιχειώνεται από το χλωμό και ανέκφραστο πρόσωπο του κεντρικού της ήρωα, που παραμένει ως το τέλος εξαιρετικά δυσανάγνωστο κερδίζοντας άλλοτε τη συμπάθεια και άλλοτε την αποστροφή του θεατή. Ο διάχυτος ειρωνικός τόνος στους διαλόγους αποκαλύπτει τον καταπιεσμένο ψυχισμό του, που εντείνεται από την αδυναμία απόκτησης του ερωτικού αντικειμένου και τον ανικανοποίητο σεξουαλικό του πόθο. Όταν αισθανθεί ότι ο ανδρισμός του καταργείται, αφομοιώνεται πλήρως από το σύστημα και καταφεύγει στη σαδιστική πράξη εκδίκησης της τελευταίας σκηνής.
Ο Larrain παίζει με το χρόνο, το χώρο και τις αμφίθυμες διαθέσεις των ηρώων του που κινούνται μηχανικά και με παγωμένη απάθεια απέναντι στα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω τους. Καταφέρνει ωστόσο να δημιουργήσει μια γεμάτη ένταση ατμόσφαιρα, σκοτεινή και μυστηριώδη, που αντανακλά τα κρυμμένα προσωπικά πάθη, την απόγνωση και την αβεβαιότητα. Αλλά και τις χαοτικές και αποτρόπαιες συνθήκες που τα τροφοδοτούν, εμπλέκοντας έτσι το προσωπικό με το πολιτικό. Η αργή ροή με τα μεγάλα στατικά πλάνα αλλά και τα πολύ κοντινά στα πρόσωπα, η κάμερα από πίσω, τα αυστηρά κάδρα και οι συνθέσεις εξαιρετικής ακρίβειας, η μειωμένη φωτεινότητα και οι τόνοι του γκρίζου που κυριαρχούν, στήνουν το σκηνικό ενός προμελετημένου θανάτου, αυτού της ίδιας της Χιλής.
της Καλλιόπης Πουτούρογλου [Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]
