(Οι γάτες της Κωνσταντινούπολης)
της Ceyda Torun
(οι δηλώσεις της σκηνοθέτιδος)

Μεγάλωσα στην Κωνσταντινούπολη μέχρι τα έντεκά μου χρόνια και πιστεύω ότι τα παιδικά μου χρόνια θα ήταν απείρως πιο μοναχικά αν δεν υπήρχαν οι γάτες. Και σίγουρα χωρίς αυτές δεν θα ήμουν ο άνθρωπος που είμαι σήμερα. Κάθε χρόνο όταν επέστρεφα στην πόλη, την έβλεπα ν’ αλλάζει σε όλα εκτός από τις γάτες, που ήταν το ένα μοναδικό σταθερό στοιχείο της, είχαν γίνει συνώνυμές με την ίδια την Πόλη και αποτελούσαν την ψυχή της.
Αυτή η ταινία είναι κατά ένα τρόπο μια ερωτική επιστολή σε αυτές τις γάτες και την Πόλη που αλλάζει με απρόβλεπτους τρόπους.
(...) Συνειδητοποίησα ότι η δική μου ιστορία στο παρελθόν με τις γάτες στην Κωνσταντινούπολη, δεν ήταν αποκλειστικά δική μου, αλλά όποιος είχε αφεθεί να αναπτύξει μια ουσιαστική σχέση με αυτά τα πλάσματα είχε καταλήξει να βιώνει την ζωή διαφορετικά. Αυτή η αλλαγή στην οπτική της ζωής διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, αλλά ο παράγοντας που είναι κοινός σε όλους είναι ότι αυτή η διαφορά προκύπτει από την συνύπαρξη με ένα ζώο που έχει χάρη, πνεύμα και είναι αυτάρκες.
(...) Όταν ξεκίνησα να κάνω την ταινία είχα πολλές ιδέες σχετικά με το πώς έπρεπε να γίνει. Ήθελα να παρουσιάσω την Κωνσταντινούπολη με έναν διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν των τουριστικών οδηγών και των πρωτοσέλιδων. Ήθελα να αγγίξω κάποια φιλοσοφικά θέματα και να σας προτρέψω (τους θεατές) να σκεφτείτε την σχέση σας με τις γάτες, την φύση και τους άλλους ανθρώπους.
Τελική μου φιλοδοξία με αυτήν την ταινία είναι να σας κάνω να αισθανθείτε σαν να κάθεται μια γάτα γουργουρίζοντας στα πόδια σας, ενώ σας αφήνει να την χαϊδεύετε -σχεδόν σας αναγκάζει μιας και δεν έχει σκοπό να το κουνήσει από εκεί - μέσω της ζεστασιάς της και της απαλότητάς της, να σκεφτείτε πράγματα που μέσα στην τρελή ζωή που όλοι ζούμε, δεν θα είχατε ποτέ την ευκαιρία να σκεφτείτε.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)