(Ούτε όνομα, ούτε υπογραφή)
του Vahid Jalilvand

   Βράδυ στους δρόμους της Τεχεράνης. Ένας ευυπόληπτος και άτεγκτος ιατροδικαστής εμπλέκεται άθελά του σε ένα τροχαίο, στο οποίο τραυματίζεται ελαφρά ένα οχτάχρονο αγοράκι. Παρά την επιμονή του γιατρού να μεταφέρει το παιδί στο πλησιέστερο νοσοκομείο και να πληρώσει αποζημίωση στον πατέρα του, ο τελευταίος αρνείται πεισματικά την πρώτη τουλάχιστον προσφορά και εξαφανίζεται με το μηχανάκι του μέσα στη νύχτα, μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Την επομένη ο ιατροδικαστής βρίσκει το πτώμα του παιδιού στο νεκροτομείο, όπου έχει μεταφερθεί για νεκροψία. Κρατώντας διακριτική απόσταση από την οικογένεια και αποκρύπτοντας το περιστατικό, θα επισύρει ωστόσο τις υποψίες της συναδέλφου του με την οποία τον συνδέουν ιδιαίτερα στενές σχέσεις. Όταν το πόρισμα της ιατροδικαστικής εξέτασης υποδεικνύει θάνατο από δηλητηρίαση, η αφηγηματική δράση θα πάρει μια εντελώς διαφορετική τροπή. Η γνωμάτευση αντί να εκτονώσει την κατάσταση έρχεται να πυροδοτήσει μια σειρά συγκρούσεων, τόσο από την πλευρά του πατέρα όσο και από αυτήν του γιατρού, αλλά και να φωτίσει μια ταξικά διαφοροποιημένη κοινωνία, παγιδευμένη για διαφορετικούς λόγους στα δικά της ηθικά διλήμματα.
   Κινούμενη ως προς τη θεματική στο πνεύμα του κινηματογράφου του Asghar Farhadi, χωρίς ωστόσο να αγγίζει το βάθος και την πολυπλοκότητά του, η δεύτερη ταινία του Vahid Jalilvand είναι η σκοτεινή απεικόνιση μιας κοινωνίας -της σύγχρονης ιρανικής-  που ταλανίζεται από την αδυναμία της να αντιμετωπίσει δυσμενείς εξωτερικές συνθήκες ή απλά την αλήθεια. Οι δύο κεντρικοί ήρωες παρά τις έντονες κοινωνικοοικονομικές διαφορές που τους χωρίζουν αισθάνονται το ίδιο εγκλωβισμένοι σε έναν κόσμο που παραπαίει μεταξύ νομιμότητας και ανομίας και έρχονται για διαφορετικούς λόγους ο καθένας αντιμέτωποι με το ηθικό βάρος των πράξεων τους. Ό,τι τους συνδέει είναι η απόκρυψη της αλήθειας και η ενοχή. Οι γυναίκες έρχονται να συμπληρώσουν την τετράδα του δράματος,  δυναμιτίζοντας ή αποφορτίζοντας τις ήδη υπάρχουσες εντάσεις. Κοινή ωστόσο μοίρα των δύο αντρών –για όσα έπραξαν ή δεν έπραξαν- θα είναι τελικά η κατάρρευση και η συντριβή. Πιο έντονη στην περίπτωση του πατέρα, χαμηλόφωνη, σχεδόν βουβή, στην περίπτωση του ιατροδικαστή.
       Μέσα σε ένα θλιβερό, ασπρόμαυρο σχεδόν περιβάλλον(το νεκροτομείο είναι το ίδιο ψυχρό με τις άθλιες εγκαταστάσεις του εργοστασίου από το οποίο προήλθε το κρέας που δηλητηρίασε το παιδί) και με ελάχιστες χρωματικές αποχρώσεις, οι ήρωες του No Date, No Signature  φαίνονται ανίκανοι να δραπετεύσουν από τις προσωπικές τους Ερινύες. Οι διάλογοι τους έχουν μια έντονη δυναμική, ειδικά του πατέρα, ο εκρηκτικός λόγος του οποίου σε συνάρτηση και με τη δράση φορτίζει ιδιαίτερα την ταινία, αν και παρεκτρέπεται ενίοτε προς την υπερβολή. Και μπορεί το κοινωνικό δράμα του Jalilvand να μην αγγίζει το πολυεπίπεδο της αφηγηματικής του Farhadi, προβάλλει ωστόσο με ρεαλιστική δύναμη και με τα στοιχεία ενός ατμοσφαιρικού θρίλερ μια κοινωνία ηθικά αδύναμη, που οδεύει προς την ίδια της την αυτοκαταστροφή.

της Καλλιόπης Πουτούρογλου  [Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]