(Ο παράδεισος έπεσε στη γη)
του Elia Suleiman

Ο ES φεύγει από την Παλαιστίνη αναζητώντας μια άλλη πατρίδα, μόνο και μόνο για να διαπιστώσει ότι η Παλαιστίνη τον ακολουθεί κατά πόδας του. Η υπόσχεση μιας νέας ζωής μετατρέπεται σε  κωμωδία λαθών: όσο πιο μακριά ταξιδεύει, από το Παρίσι στη Νέα Υόρκη, πάντα κάτι του θυμίζει το σπίτι.
Ο Elia Suleiman σκηνοθετεί μια κωμωδία με θέμα την ταυτότητα, την εθνικότητα και την αίσθηση του ανήκειν. Σ’ αυτήν την ταινία ο Suleiman θέτει το θεμελιώδες ερώτημα: Πού βρίσκεται ο τόπος που στα αλήθεια μπορούμε να αποκαλέσουμε “σπίτι”;
Με τους Gael García Bernal, Ali Suliman, Elia Suleiman, Grégoire Colin.
Στην ταινία ο Elia Suleiman αφηγείται μια ιστορία που αποτελείται από ανθρώπινες ιστορίες που είναι οικείες και συγκινητικές, ενώ παράλληλα καταγράφει έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από γεωπολιτικές εντάσεις.
Ο Elia Suleiman, σκηνοθέτης της ταινίας, δηλώνει: "Αυτός που βρίσκει την πατρίδα του γλυκιά, είναι ακόμη ένας τρυφερός αρχάριος. Αυτός στον οποίο κάθε χώμα είναι σαν εκείνο της πατρίδας του είναι ήδη δυνατός. Τέλειος είναι αυτός για τον οποίο ολόκληρος ο κόσμος είναι ξένος. Ο τρυφερός έχει δέσει την αγάπη του με ένα σημείο στον κόσμο, ο δυνατός έχει επεκτείνει την αγάπη του σε όλα τα μέρη, και ο τέλειος έχει εξαλείψει εντελώς τη δική του.»
Αν οι προηγούμενες ταινίες μου προσπάθησαν να παρουσιάσουν την Παλαιστίνη σαν μικρόκοσμο του πλανήτη, η νέα μου ταινία Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΕΠΕΣΕ ΣΤΗ ΓΗ προσπαθεί να παρουσιάσει τον πλανήτη σαν να ήταν ένας μικρόκοσμος της Παλαιστίνης.
Η ταινία δείχνει συνηθισμένες, καθημερινές καταστάσεις ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη, οι οποίοι ζουν σε ένα κλίμα παγκόσμιας γεωπολιτικής έντασης. Και η βία που ξεσπάει σε ένα μέρος είναι παρόμοια με τη βία που ξεσπάει σε ένα άλλο. Εικόνες και ήχοι που περικλείουν τη βία αυτή, γίνονται αισθητά σε όλα τα μεγάλα κέντρα παγκοσμίως, όχι -όπως γινόταν στο παρελθόν- μόνο κάπου σε απομακρυσμένες γωνιές του πλανήτη. Υπάρχουν μπλόκα στα αεροδρόμια και τα εμπορικά κέντρα κάθε χώρας. Οι σειρήνες των περιπολικών και οι συναγερμοί δεν είναι πλέον κατά διαστήματα, αλλά σε διαρκή βάση.
Αντί να επικεντρωθεί στην ‘ευρύτερη’ εικόνα, με την οποία διαρκώς μας βομβαρδίζουν τα ΜΜΕ με γενικευμένο, καμουφλαρισμένο και πλαστό τρόπο, το Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΕΠΕΣΕ ΣΤΗ ΓΗ απεικονίζει τη στιγμή στο περιθώριο, το φαινομενικά επουσιώδες ή αυτό που συνήθως διαφεύγει της προσοχής. Συνεπώς, πλησιάζει σε κάτι που μοιάζει οικείο, τρυφερό και συγκινητικό. Είναι οι προσωπικές και ανθρώπινες ιστορίες που θέτουν ερωτήματα και γεννούν ελπίδα.
Τοποθετώντας τις ιστορίες αυτές σε όλον τον κόσμο, ήθελα να μιλήσω για το γεγονός ότι η καταπίεση, η υπερβολική αστυνόμευση και η βία δεν είναι πια γνωρίσματα μόνο του παλαιστινιακού ζητήματος: είναι κάτι το παγκόσμιο, και παγκόσμια αναγνωρίσιμο. Ήθελα να εκθέσω το υπογάστριο των μεγαλουπόλεων αυτών, να μιλήσω για τους καταπιεσμένους, τους άστεγους, τους φτωχούς, την υπερβολική αστυνόμευση. Και κατάλαβα αρκετά νωρίς ότι ο ρεαλισμός δε θα με βοηθούσε να μιλήσω για αυτά όπως ήθελα."

(δ.τ.)