(Following the Sound)
του Kyoshi Sugita
(κριτική: Δημήτρης Μπάμπας)
Μία νεαρή κοπέλα πατάει το play σε ένα walkman, ένα φορητό κασετόφωνο, πρόδρομο των mp3 player. Καθώς ακούει τους ήχους, το πρόσωπό της είναι ανέκφραστο, όμως τα μάτια της μοιάζουν έτοιμα να βουρκώσουν.
Λίγο αργότερα η ίδια κοπέλα περιπλανιέται στην πόλη. Ζητά πληροφορίες από μια άγνωστή της για ένα καφέ που αποδεικνύεται ότι τελικά είναι κλειστό. Λίγο αργότερα η άγνωστή της τής κάνει το τραπέζι. Ακολουθεί ένα άνδρα από πίσω. Διαβάζει παραμύθια σε παιδιά στο βιβλιοπωλείο -τσαγερί που δουλεύει. Παρακολουθεί μαθήματα σκηνοθεσίας για ερασιτέχνες. Πίνει μπύρα μαζί με τον άγνωστο που ακολουθούσε σε ένα καφέ. Αναζητά τους ήχους που ακούει στην κασέτα, ήχους από το νερό που κυλάει σε ένα ποτάμι. Και παρακολουθεί μαθήματα σχεδίου...
Ο σκηνοθέτης κινηματογραφεί την ιστορία σε κάδρο 4:3, με την Haru, την κεντρική ηρωίδα να βρίσκεται συνεχώς στο κέντρο της προσοχής του.Την παρακολουθεί καθώς προσπαθεί να οικοδομήσει σχέσεις οικειότητας με τον περίγυρό της. Στο πορτραίτο της που σχεδιάζει, πλέκει ένα πέπλο μυστηρίου, σχετικά με το πρόσωπό της, τις προθέσεις της, τις σχέσεις της. Και πυρήνας αυτού του μυστηρίου φαίνεται να είναι το walkman -ένα εμβληματικό αντικείμενο μιας παρελθούσας εποχής-, και οι ήχοι που είναι καταγεγραμμένοι στην κασέτα. Είναι η φιγούρα της ηθοποιού, της An Ogawa, το πρόσωπό της, η γλώσσα του σώματος της συνεισφέρουν σ' αυτή την ατμόσφαιρα μυστηρίου. Σ’ αυτήν ατμόσφαιρα μυστηρίου, όπου τα αφηγηματικά ερωτήματα κυριαρχούν μένοντας διαρκώς αναπάντητα και από την οποία είναι σαφής η ποιητική διάσταση, υπάρχει κάτι τόσο τυπικά γιαπωνέζικο: η απλότητα της αφηγηματικής φόρμας (που μας υπενθυμίζει τον Ozu Yasujirō), μια ψυχρότητα, οι χαμηλές θερμοκρασίες των εικόνων, η καθαρότητα του κινηματογραφικού κάδρου, η ευγένεια των προσώπων, το κράτημα των αισθημάτων -καμία ακρότητα στην έκφραση του συναισθήματος, καμία ένταση-, η λεπτότητα και το εύθραυστο των συναισθημάτων. Και πίσω από αυτήν την ψυχρότητα της εικόνας υπάρχει κάτι πιο βαθύ και ουσιαστικό: υπάρχει ο πόνος της απώλειας, από την οποία μόνο υπαινιγμοί και αχνά ίχνη μπορεί να διακρίνει ο θεατής.
Και γι’ αυτό, σ’ αυτό το ποιητικό περιβάλλον, η δραματική κορύφωση σ’ αυτήν δεν είναι παρά ένα αγκάλιασμα, με το πρόσωπο της ηρωίδας να αποκαλύπτει ψήγματα μόνο από την εσωτερική της θύελλα.
Μόνο ήχος του νερού κυλάει, είναι μια διαρκής υπόμνηση της ζωής που συνεχίζεται....
Φεστιβάλ Βενετίας 2023 / Giornate degli Autori
