(Υπέροχες μέρες)
του Wim Wenders
(κριτική: Σωτήρης Ζήκος)

Τελικά η ταινία δεν είναι βαρετή, όπως φαίνεται στην αρχή, σε μια μακράς διάρκειας και μακρόσυρτη “εισαγωγή” όπου επαναλαμβάνονται τα ίδια και τα ίδια, με τον ίδιο ρυθμό, στην καθημερινότητα ενός μοναχικού ανθρώπου του οποίου η δουλειά είναι να διατηρεί καθαρές (στο πόστο και τη βάρδια του) κάποιες δημόσιες τουαλέτες στο Τόκιο.
Είναι απλώς συμβατικά αληθινή ως προς την τακτική, σχεδόν τελετουργική, προσωπική χρονικότητα (άλλοι τη λεν «ρουτίνα» αλλά δεν είναι) αυτού του λιγομίλητου κυρίου Χιραγιάμα με το ευπρεπές παρουσιαστικό και το ήρεμο πρόσωπο. Χρονικότητα ενός απλού βίου που ορίζεται από τα σταθερά επαναλαμβανόμενα μοτίβα της: το πρωινό του ξύπνημα, το βούρτσισμα των δοντιών, την οδήγηση με το φορτηγάκι του όπου και ακούει στη διαδρομή από κασσέτες ήχου τα αγαπημένα του τραγούδια, οι έμπειρες κινήσεις με τις οποίες καθαρίζει τη δημόσια τουαλέτα στο πόστο του, το μπάνιο που κάνει γυμνός στα δημόσια λουτρά, τα φαγητό που τρώει και το απεριτίφ που πίνει έξω στα μαγαζιά, η επιστροφή στο λιτό, τακτοποιημένο δώμα που διαμένει, τα βιβλία που διαβάζει ξαπλωμένος πριν κοιμηθεί... Ακόμη και τις σκιές στα όνειρα που βλέπει -ασπρόμαυρες σκιές που σχηματίζουν τα φύλλα δέντρων που πίσω τους λάμπει ένα φως. Γίνονται άραγε οι σκιές πιο σκοτεινές όταν πέφτει η μία πάνω στην άλλη;
Ο κύριος Χιραγιάμα δεν έχει τηλεόραση στο σπίτι του, δεν έχει ίντερνετ, δεν ξέρει τι είναι το youtube, διαβάζει μόνο ό,τι είναι τυπωμένο ή γραμμένο σε χαρτί, ακούει τραγούδια μόνο σε αναλογική εκδοχή... Τραγούδια της Πάτι Σμιθ, του Ίγκι Ποπ, της, Νινα Σιμόν, διαβάζει βιβλία του Φώκνερ και της Πατρίτσια Χάισμιθ... Είναι παλιομοδίτης, ρομαντικός, ζει σε άλλη εποχή.
Η ταινία είναι ένα αέναο και καθημερινό ταξίδι στο Τόκιο του σήμερα και μια ιστορία του Τόκιο σήμερα, επαναλαμβανόμενη σε μια πορεία μοναχική... όπου το “μεγάλο ποτάμι” οδηγεί στον ωκεανό, σ' έναν ωκεανό πολυπληθούς ανωνυμίας -έχουν αλλάξει οι καιροί από το Tokyo Story του Όζου. Κι όμως ο αξιότμος κύριος Χιραγιάμα, παρότι μοναχικός και αποτραβηγμένος, ακόμη αναγνωρίζεται και προσφωνείται με το όνομά του από τον δικό του περίγυρο!