του Terry George
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)

Πριν τρία χρόνια ο Keir Pearson  (Κιαρ Πίρσον, συν-σεναριογράφος της ταινίας) και εγώ καθήσαμε σ' ένα τραπέζι μαζί με τον Paul Rusesabagina (Πολ Ρουσεσαμπαγκίνα) και ακούσαμε την ιστορία του. Καθώς μιλούσε, προσπαθούσα να κρύψω δύο αντιμαχόμενα συναισθήματα: τον ενθουσιασμό και τον φόβο.
Ενθουσιασμό γιατί ήταν μία ιστορία που έπρεπε να ειπωθεί σε ταινία -ένα καθηλωτικό πολιτικό θρίλερ, μια βαθιά συγκινητική ερωτική ιστορία, και περισσότερο απ' όλα, μία παγκόσμια ιστορία που μιλάει για το θρίαμβο ενός καλού ανθρώπου ενάντια στο κακό. Όμως  ο φόβος ήταν το κυρίαρχο συναίσθημά μου. Φόβος για την αποτυχία.
Ηταν μια ιστορία που έπρεπε να ειπωθεί, μια ιστορία που θα διηγιόταν στους θεατές σε όλον τον κόσμο ένα γεγονός για το οποίο, δυστυχώς, δε γνωρίζαμε τίποτα. Ηταν μια ιστορία που θα επέτρεπε στους θεατές να μοιραστούν την αγάπη, την απώλεια, το φόβο και το κουράγιο ενός ανθρώπου που θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από εμάς -αν μπορούσαμε να βρούμε το κουράγιο.
Ηξερα ότι αν διηγιόμασταν την ιστορία σωστά, θα είχαμε ανθρώπους που θα επευφημούσαν έναν αληθινό αφρικανό που πάλεψε για να σώσει ζωές σε μια κόλαση που δε θα τολμούσαμε να ανακαλύψουμε.
Ηταν μία φοβερή πρόκληση για όλους όσους αναμειχθήκαμε στο Hotel Rwanda, αλλά ακριβώς αυτή η πρόκληση έμοιαζε να αναζωογονεί όποιον δούλεψε στην ταινία, το cast, το συνεργείο, τους κομπάρσους που έρχονταν το ξημέρωμα από τους δήμους Aλεξάντρα και Τεμπισί στο Γιοχάνεσμουργκ για να συνδράμουν στην αφήγηση αυτής της τεράστιας ιστορίας.
Είμαι υπερήφανος και για όλους όσοι δούλεψαν στην ταινία και που είχα την ευκαιρία να πω την ιστορία του Πολ, της Τατιάνα, την οικογένειά τους και τους ανθρώπους της Ρουάντα.
Ελπίζω μόνο να παρουσίασα δίκαια τα ηρωικά του κατορθώματα.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή της ταινίας)