Στεγάζεται στο σπίτι του σκηνοθέτη. Σπουδαστές τα μέλη της οικογένειας του και φίλοι. Τα μαθήματα άκρως ασυνήθιστα: Κολύμπι, ποδηλασία, χρήση Η/Υ, μοναχική περιπλάνηση στην ύπαιθρο, μαγειρική, οδήγηση αυτοκινήτου. Παράλληλα οι σπουδαστές διδάσκονται: Ποίηση, και μουσική, ζωγραφική, φωτογραφία αλλά και μοντάζ, σενάριο, ανάλυση ταινίας. Ο διευθυντής της Μοσέν Μαχμαλμπάφ/ Mohsen Makhmalbaf δηλώνει: "Το πρόγραμμα σπουδών δεν περιοριζόταν μόνο στον κινηματογράφο, αλλά περιελάμβανε και μέρη της ζωής και της τέχνης. Η μέθοδος εκπαίδευσης συμπεριλάμβανε εστίαση σ' ένα εκπαιδευτικό αντικείμενο κάθε μήνα. Το ελάχιστο ένας μήνας, με τουλάχιστον 8 ώρες την ημέρα, αφιερωνόταν σε κάθε εκπαιδευτικό αντικείμενο".
Σε αντίθεση με τις σχολές της Δύσης, όπου ο σπουδαστής κλείνεται σ' ένα θερμοκήπιο προστατευμένος από τον έξω κόσμο, εδώ προκαλείται να βγει έξω και να δει την αληθινή ζωή.
Το τελικό αποτέλεσμα αυτής ανορθόδοξης εκπαίδευσης: Οι ταινίες της Samira / Σαμίρα Μαχμαλμπάφ Μήλο (Ειδική Μνεία, Θεσ/νίκη 1998) και Μαυροπίνακας (Βραβείο Κριτικής Επιτροπής, Κάννες 2000), και της Marzieh Meshkini/ Μαρζιγιέ Μεσκινί Τη μέρα που έγινα γυναίκα (Βραβείο Σκηνοθεσίας, Θεσ/νίκη 2000).
[Data: έκδοση Settimana Della Critica, Φεστιβάλ Βενετίας 2000.]

Δ. Μ.