του Σωτήρη Ζήκου

Η λίστα που κάνει ο καθένας με τις καλύτερες σειρές που έχει δει, έχει διαφορετικά κριτήρια από τη λίστα με τις καλύτερες ταινίες. Οι σειρές, ιδιαίτερα οι μακροχρόνιες, είναι η παρέα σου, είτε βλέπεις τα επεισόδια εβδομάδα την εβδομάδα, είτε σε μια ολοκληρωμένη σειρά και μαζεμένα επεισόδια. Στις σειρές παίζουν ρόλο οι χαρακτήρες με τους οποίους έχεις συνδεθεί και αν είναι περισσότεροι, τόσο περισσότερο κολλάς. Τέτοιες σειρές υπήρξαν τα Φιλαράκια / Friends ή το Grey’s Anatomy. Τέτοια υπήρξε για χρόνια και το Lost παρόλο που ξεχείλωσε προς το τέλος σε τρελές απιθανότητες. Αλλά αν κολλήσεις... κολλάς!
Εγώ, ας πούμε, εξακολούθησα να βλέπω μέχρι την τελευταία σεζόν του Homeland η οποία σεναρικά είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά -και καλά πιασάρικη, αλλά έκανα  υπομονή γιατί είχα κολλήσει με τον χαρακτήρα της Κάρι αλλά και του Μπέρενσον... εξάλλου και η παραγωγή σε αυτούς είχε ποντάρει.
Η πρώτη σειρά στη δική μου λίστα ήταν για χρόνια το House MD, πρωτίστως επειδή σαν χαρακτήρας ο Χάουζ ( Χιού Λόρι) είναι ο ήρωας μου (my hero), αλλά νομίζω και επειδή  δραματουργικά η σειρά είναι άψογη, μια πινακοθήκη σύγχρονων χαρακτήρων που εμφανίζονται ως ασθενείς, ενώ σε μερικά επεισόδια ξεπερνάει ακόμη και γνωστές καλές ταινίες, όπως εκεί που ο Χάουζ είναι νοσηλεύομενος στο ψυχιατρείο, που είναι αντάξια αν όχι υπέρτερη και από τη Φωλιά του Κούκου με τον Τζακ Νίκολσον.
(By the way, να πούμε ότι ο Χάουζ έκανε μόδα στο ευρύ κοινό “τα πουκάμισα έξω”, κάτι που είχαν λανσάρει περιθωριακά οι ράπερς και οι συμμορίες. Αυτό όμως για τον Χάουζ ήταν σημάδι της αντισυμβατικότητάς του σε σχέση με το κυριλέ περιβάλλον του, γιατρών και ασθενών, εξ ου και όταν βρέθηκε φυλακισμένος έβαλε “τα πουκάμισα μέσα” γιατί όλοι οι συγκρατούμενοί του είχαν “τα πουκάμισα έξω” παραμένοντας έτσι αντισυμβατικός.)  

Πέρα από τις προτιμήσεις του καθενός όμως, ίσως η σημαντικότερη σειρά που έχει δημιουργηθεί με πιο κοινωνιολογικά κριτήρια και όχι τόσο και μόνο ψυχαγωγικά, είναι το The Wire. Προσπάθησα αρκετές φορές να δω τα πρώτα επεισόδια της πρώτης σεζόν και ψιλοβαριόμουν και έλεγα, άσε κάποια άλλη μέρα. Ώσπου άκουσα τον καθηγητή Στάθη Καλύβα να λέει πως είναι σειρά που τον βοήθησε να καταλάβει πώς λειτουργεί το σύστημα των ΗΠΑ, του εγκλήματος με την αστυνομία, το δικαστικό, των αιρετών, των δημοτικών αρχών και της πολιτικής των κυβερνητών, των συνδικαλιστών.
Και τότε κάθισα και είδα με τη σειρά όλες τις σεζόν. Πρόκειται σχεδόν για ένα είδος δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ στο οποίο δεν πρωταγωνιστούν κάποιοι δημοφιλείς στο κοινό χαρακτήρες αλλά οι ήρωες και αντιήρωες, μικροί και μεγάλοι, πρώτης και δεύτερης και τρίτης γραμμής και κοινωνικής τάξης... μιας ολόκληρης πόλης.

Μια σειρά που εξακολουθώ να βλέπω μέχρι και τη 10η σεζόν, παρότι από τα μισά της 7ης έχει αρχίσει να πλατιάζει αφόρητα, είναι το The Walking Dead. Σε όσους ενήλικες προσπάθησα να την συστήσω, μου απαντούσαν «δεν βλέπω ταινίες με ζόμπι». Τους εξηγούσα ότι τα ζόμπι σε αυτή τη σειρά είναι το νέο περιβάλλον των ανθρώπων που έχουν επιζήσει και μέσα από αυτό έχουν επιστρέψει σε συνθήκες παρόμοιες που το ανθρώπινο είδος έζησε για πολλές χιλιάδες χρόνια όπου έπρεπε κάθε μέρα να αγωνίζεται για να επιβιώσει, να τραφεί, να μη φαγωθεί, να δημιουργήσει μια μικρή ομάδα νομαδική, κυνηγών και τροφοσυλλεκτών, να βρει κάπου ένα καταφύγιο, έστω προσωρινά, να αντιμετωπίσει τον εχθρό που ο χειρότερος ήταν άλλες ομάδες ανθρώπων και το κυριότερο να βρει ένα νόημα να εξακολουθεί να αγωνίζεται παρά τις συνεχείς απώλειες... Γι αυτούς τους λόγους θεωρώ ότι η σειρά αυτή από τη δεύτερη έως και την τέταρτη σεζόν είναι σχεδόν αριστουργηματική.

Έχω δει και έχω κολλήσει με τις σειρές The Sopranos, Six Feet Under, Game of Thrones, House of cards (που δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω την τελευταία σεζόν στην οποία είχαν εξαφανίσει τον Κέβιν Σπέισι), The Affair, Mad Men. Δεν μπόρεσα ποτέ να προχωρήσω με το Breaking Bad γιατί το έβρισκα, κάθε φορά που το προσπαθούσα, πολύ χαβαλεδιάρικο για τα γούστα μου, παρόλο που το συνιστούσα σε άλλους. Δεν μπόρεσα να επικοινωνήσω με το Peaky Blinders, ακόμα και πηδώντας επεισόδια, γιατί μου ήταν αντιπαθείς όλοι σχεδόν οι κεντρικοί χαρακτήρες.
Είπαμε, με τις σειρές πρέπει να κολλήσεις με τους χαρακτήρες.