(γράφει ο Σωτήρης Ζήκος) 
Στην ταινία Οι Ονειροπόλοι /The Dreamers (2003) του Μπερνάντο Μπερτολούτσι (βασισμένη στο μυθιστόρημα του Γκίλμπερτ Ανταίρ The Holy Innocents) το θέμα της δεν είναι το χρονικό της εξέγερσης του Μάη του '68, ούτε η επιδεικτική (αμφι-) σεξουαλικότητα των νεαρών πρωταγωνιστών της. Είναι η σινεφιλία, όπως αυτή βιώνεται στην ταινία σαν μια απόλυτα ερωτική εμπειρία. Αυτά που διαδραματίζονται στο παρισινό διαμέρισμα, ανάμεσα στα δίδυμα αδέρφια, τον Τεό και την Ιζαμπέλ, και τον Αμερικανό φίλο τους, Μάθιου, είναι παιχνίδια μίμησης του σινεμά και μύησης στη “μασονία” των σινεφίλ. Αυτών που επειδή “τρέφονται” υπερβολικά με κινηματογραφικά όνειρα και φανταστικές ιστορίες, γίνονται ονειροπαρμένοι και φαντασιόπληκτοι! Dreamers δηλαδή, οι οποίοι “ζούνε στον κόσμο τους” σαν να είναι η ζωή τους ο καθρέφτης του σινεμά, ακόμη κι αν παραδίπλα τους, εκτός του οπτικού τους πεδίου, εκεί έξω στο δρόμο, αναπτύσσονται δράσεις του πιο συγκλονιστικού κινήματος του αιώνα.
Ήταν κάποτε οι σινεφίλ: Εκείνοι οι ψωνισμένοι με το σινεμά που τις δεκαετίες του '60 και του '70 ήξεραν “απ' έξω και ανακατωτά” για όλων των ειδών τις ταινίες. Αυτοί που καθόντουσαν πάντα στα μπροστινά καθίσματα της αίθουσας προβολής, για να μπορούν να δέχονται άμεσα, πρώτοι, τις εικόνες από την οθόνη, χωρίς τις παρεμβολές από τα κεφάλια των μπροστινών ή τις ράχες των καθισμάτων, που τις διαθλούν και τις φθείρουν. Εκτός κι αν επρόκειτο για ερωτευμένο ζευγάρι που επέλεγε να καθίσει στα τελευταία καθίσματα για να μπορεί να φιλιέται (μιμούμενο τα φιλιά στην οθόνη) και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει.
Σινεφίλ ήταν κάποτε αυτοί “που ζούσαν τη ζωή τους” βλέποντας ταινίες, συζητώντας με πάθος για ταινίες, παίζοντας παιχνίδια γνώσεων σχετικά με ταινίες, αλλά και ξεπατικώνοντας ρόλους στην πραγματική τους ζωή από ταινίες: μιμούμενοι πόζες, εκφράσεις και ατάκες από ταινίες, φτάνοντας μέχρι να ολοκληρώνουν αυτά που υπονοούσαν αλλά δεν επιτρέπονταν να δείξουν οι ταινίες.
Στην Ελλάδα, την εποχή της μεταπολίτευσης, οι πιο ρομαντικοί σινεφίλ ήταν εκείνοι οι παράξενοι τύποι που κλείνονταν στις σκοτεινές αίθουσες (όπως το Άνετον, ο Αίαντας, η Θυμέλη, το Ριβολί, στη Θεσσαλονίκη) και ονειρεύονταν ότι βρίσκονταν στην Ταινιοθήκη του Ανρί Λανγκλουά στο Παρίσι, ενώ εκεί έξω στους δρόμους οι πιο “ρεαλιστές σύντροφοι” συμμετείχαν με ενθουσιασμό στην Μεγάλη Πορεία της Επανάστασης. Συχνά οι πρώτοι φαντάζονταν ότι μετά το τέλος της προβολής θα ενωθούν με τους δεύτερους και μετά θα πήγαιναν να τα πιούν και να τα πουν παρέα στην ταβέρνα: για τον Ζακ Λικ Γκοντάρ και τα άλλα παιδιά της Νουβέλ Βαγκ.
«Φράνσις Φορντ Κόπολα / Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ / και ξερό ψωμί...»
(πρώτη δημοσίευση εφημερίδα Αγγελιοφόρος στις 10 Ιανουαρίου 2004)
