Απολύτως συνυφασμένο με τον τρόμο και το φανταστικό, το βρετανικό γοτθικό σινεμά υπήρξε απόγονος του αντίστοιχου λογοτεχνικού ρεύματος που γνώρισε ιδιαίτερη άνθηση κυρίως τον 19ο αιώνα, μέσα από τις σελίδες θρυλικών μυθιστορημάτων όπως το «Φρανκενστάιν» της Μέρι Σέλεϊ, ο «Δράκουλας» του Μπραμ Στόκερ, το «Δόκτορ Τζέκιλ και Κύριος Χάιντ» του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, το «Στρίψιμο της Βίδας» του Χένρι Τζέιμς, αλλά και τις απόκοσμες ιστορίες του Έντγκαρ Άλαν Πόε και του Σέρινταν λε Φανού.
Το γοτθικό ρεύμα, μια πιο σκοτεινή και μακάβρια εκδοχή του κινήματος του ρομαντισμού, σημάδεψε ανεξίτηλα τη δυτική λογοτεχνία του 19ου αιώνα. Αν και η επιρροή του υπήρξε πανευρωπαϊκή, η περίπτωση της Μεγάλης Βρετανίας ξεχωρίζει: σε καμία άλλη χώρα δεν υπήρξε τόσο γενικευμένη λατρεία για το αλλόκοτο και το τρομακτικό. Από την αριστοκρατία των σαλονιών μέχρι την εργατική τάξη των βρώμικων δρόμων του Λονδίνου, όλοι αναζητούσαν με πάθος τη συγκίνηση του γοτθικού τρόμου. Η αγγλική γοτθική λογοτεχνία καλλιεργήθηκε με αμείωτη ένταση από το δεύτερο μισό του 19ου μέχρι τον 20ό αιώνα, επιδρώντας καθοριστικά στη σύγχρονη λογοτεχνία τρόμου.
Σύμφωνα με την Βικιπαίιδεια: "Κυρίαρχα μοτίβα του είδους είναι ο τρόμος (φυσικός και ψυχολογικός), το μυστήριο, το υπερφυσικό, τα φαντάσματα, τα στοιχειωμένα σπίτια, η Γοτθική αρχιτεκτονική, τα κάστρα, το σκότος, ο θάνατος, η τρέλα, τα μυστικά και οι κληρονομούμενες κατάρες."
Μεταφέροντας στην οθόνη έναν ερεβώδη κόσμο από ομίχλη, απειλητικές σκιές και μεταφυσική αγωνία, το κινηματογραφικό είδος του γοτθικού τρόμου ξεκίνησε από τα εδάφη της Βρετανίας για να γνωρίσει αμέτρητους οπαδούς παγκοσμίως και να συνεπάρει ολόκληρο τον 20ό αιώνα με υποβλητικές ιστορίες για στοιχειωμένους πύργους, αιμοδιψείς βρυκόλακες, απόκοσμα πλάσματα, ανεξήγητα μυστήρια και μακάβριες συναντήσεις με το υπερφυσικό.
Το αφιέρωμα «British Gothic» του Athens Open Air Film Festival 2017 καλύπτει ένα ευρύ φάσμα ταινιών: από τον πλέον μυθικό «Δράκουλα» («Horror of Dracula», 1958) του Τέρενς Φίσερ με τον Κρίστοφερ Λι, την υποβλητική «Νύχτα του Δαίμονα» («Night of the Demon», 1957) του Ζακ Τουρνέρ και το αξεπέραστο «Καταραμένο Σκιάχτρο» («The Wicker Man», 1973) του Ρόμπιν Χάρντι, μια από τις κορυφαίες δημιουργίες στην ιστορία του βρετανικού σινεμά, μέχρι τη σαρδόνια και μακάβρια αστεία «Νύχτα των Βρυκολάκων» («The Fearless Vampire Killers», 1967) του Ρόμαν Πολάνσκι, τη μυσταγωγική «Παρέα των Λύκων» («The Company of Wolves», 1984) του Νιλ Τζόρνταν, το «Μάντεψε Ποιον θα Σκοτώσουν Απόψε» («Dead of Night», 1945) – που κατέχει σταθερά υψηλή θέση στις λίστες με τις καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών – και το απρόβλητο στην Ελλάδα, μικρού μήκους φιλμ «Mistletoe Bough» (1904), ένα από τα πρώτα δείγματα της γοτθικής κινηματογραφίας που μόλις πρόσφατα ανακαλύφθηκε.
(δ.τ.)
