(αποσπάσματα από μια συνέντευξη)
(...) Πρέπει να ήμουν 15 χρόνων όταν αποφάσισα συνειδητά ότι θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη μουσική. Την ίδια περίοδο είδα για πρώτη φορά στο σινεμά το «Star Wars». Θυμάμαι ότι μου έκανε εντύπωση το ότι η μουσική μιας τόσο εμπορικής και διαδεδομένης ταινίας θύμιζε μουσικά μοτίβα του Ravel και του Debussy!
Αισθανόμουν ότι το κοινό δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι κρυβόταν αυτή η τόσο εκλεπτυσμένη μουσική κάτω από τη «μάσκα» μιας τεράστιας εμπορικής επιτυχίας!
Ανέκαθεν ήμουν αρκετά ευαισθητοποιημένος όσον αφορά τις εικόνες... είτε στον κινηματογράφο είτε στη ζωγραφική και τη φωτογραφία, οπότε το να τις «συμπληρώσω» με μουσική, έμοιαζε σαν φυσικό επακόλουθο. Συνθέτες που με επηρέασαν από μικρό ήταν ο Nino Rota, ο John Williams, ο Θεοδωράκης, ο Χατζιδάκις... Από μικρό παιδί, πάντα σκέφτομαι μουσικές ιδέες. Ακόμη και αυτή τη στιγμή που μιλάμε, μου έρχονται!
(...) Ο σκοπός (αλλά και η δυσκολία ταυτόχρονα) είναι κάθε φορά να μπορώ να προσαρμόζω τη αισθητική μου στις ανάγκες μιας ταινίας. Οποιο και να είναι το budget. Πάντα υπάρχει η προσμονή, αλλά και το άγχος, πώς θα καταφέρω να μεταφράσω σε νότες όλες αυτές τις καινούργιες εικόνες που λαμβάνω. Οι αμερικανικές υπερπαραγωγές απαιτούν περισσότερο χρόνο εργασίας (γιατί πάντα χρειάζονται περισσότερη μουσική), οπότε είναι σαφώς πιο κουραστικές για το σώμα και το μυαλό μου. Ομως, μερικές φορές είναι εξίσου δύσκολο να προσπαθείς να βρεις το «κλειδί» που θα ανοίξει μουσικά το μυστήριο μιας μικρής ανεξάρτητης παραγωγής. Είναι, λοιπόν, και πρέπει πάντα να είναι «δύσκολο»... απλώς, η δυσκολία αλλάζει πρόσωπο κάθε φορά.
(...) Οι Ευρωπαίοι, οι συνθέτες του γαλλικού Νέου Κύματος για παράδειγμα, πάντα προσπαθούσαν να μεταφέρουν το συναίσθημα, την ατμόσφαιρα, τον εσωτερικό κόσμο ενός χαρακτήρα. Οι Αμερικανοί συνθέτες, ίσως λίγο πιο παραδοσιακοί, γράφουν μουσική η οποία στηρίζει ανά πάσα στιγμή τη δράση. Νιώθω ότι η μουσική των Ευρωπαίων έχει τη δική της «ζωή» πέρα από την ταινία για την οποία δημιουργήθηκε. Δηλαδή μπορεί να ακούγεται και χωρίς εικόνα
(...) Πάντα προσπαθώ να φθάνω στο «κόκαλο» όσον αφορά τα συναισθήματα, και έτσι ακριβώς αντιμετωπίζω και τη μουσική μου. Δεν θέλω τίποτα περιττό στον ήχο, τίποτα που θα αποσπά από τη βασική μελωδία. Πολλές φορές χτίζω (μουσικά) κάτι, ακριβώς για να το αποδομήσω. Ετσι νιώθω ότι φθάνω στην ουσία του. Είναι μάλλον πολύπλοκη διαδικασία, τελικά, το να παραμένεις απλός.
(...) Δεν μπορώ να συλλάβω κάποιον τύπο ομορφιάς, στον οποίο δεν υπάρχει μελαγχολία. Πόσο δίκιο είχε ο Charles! Ο Μότσαρτ είναι ο αγαπημένος μου συνθέτης, ακριβώς επειδή η μουσική του είναι ταυτόχρονα χαρούμενη και λυπημένη.
(απόσπάσματα από συνέντευξη στην Ελενη Χαρμπιλα, δημοσιεύθηκε στη εφ. H KAΘHMEPINH 29-12-2013)
