Ο Abel Ferrara είναι μια μάλλον ιδιόμορφη περίπτωση σκηνοθέτη: έχοντας μια ευδόκιμη θητεία στον χώρο των b-movies έχει διαμορφώσει ένα προφίλ σκηνοθέτη-δημιουργού με ταινίες, που χρησιμοποιούν ως πρόσχημα τις συμβάσεις των κινηματογραφικών ειδών, για να εκθέσουν τις εμμονές και τα πάθη μιας ταραγμένης ψυχής. Η ταινία του, The Funeral, είναι χαρακτηριστική του ύφους του: ξεκινά έχοντας ως αφετηρία μια τυπική γκανκστερική ιστορία εκδίκησης, για να καταλήξει σε μια κάθοδο στο σκοτεινό κόσμο των ηρώων της, στα βάθη της ψυχή τους: ο Abel Ferrara είναι ο πιο ντοστογιεφσκικός σκηνοθέτης στην ιστορία του σινεμά.
Ο φιλμικός κόσμος του Abel Ferrara είναι μια κόλαση, ένα μαρτύριο της ψυχής και του σώματος για τους ήρωες του. Τα πρόσωπα των ταινίων του, έρμαια των παθών τους, δυναστεύονται απο τους δαίμονες τους. Η αναζήτηση της ελευθερίας (που είναι το άλλο όνομα της ευτυχίας) απο αυτά τα δεσμά, μοιάζει μία φενάκη, μία αυταπάτη που γρήγορα αποκαλύπτει το ψεύδος της. Ενα κολαστήριο βασανισμένων ψυχών, ο κόσμος του Ferrara, είναι ο τόπος όπου οι ψυχές βασανίζονται ατέρμονα…
Στην συνέντευξη που ακολουθεί, ο σκηνοθέτης μιλά για το ροκ'εν' ρολ παρελθόν του, για τα πρόσωπα των ταινίων του, για την σχέση του με τους συνεργάτες του και τέλος για το νόημα της ζωής (!)...
Δ.Μ.

ΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΚΑΙ Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
Ο κόσμος πιστεύει ότι οι χαρακτήρες των ταινιών μου είμαι εγώ. Αν γυρίζω το King of New York, πιστεύουν ότι είμαι κάποιου είδους γκάνκαστερ. Αν βλέπουν το Dangerous Game, πιστεύουν ότι ο σκηνοθέτης [της ιστορίας της ταινίας] είμαι εγώ. Αν δουν ένα βίαιο μπάτσο, γεμάτο κρακ στο Bad Lieutenant, πιστεύουν ότι είμαι εγώ. Δεν είμαι [όλοι αυτοί οι χαρακτήρες] εγώ. Στην πραγματικότητα είναι ο Harvey Keitel (γέλια). Οι ταινίες είναι προσωπικές. Θα πρέπει να' ναι προσωπικές. Πως θα μπορούσε μία ταινία να μην είναι προσωπική; Βάζεις τόσα πολλά σ' αυτό. Τρώει τόσο πολύ απο τον εαυτό σου. Πως μπορείς να απομακρυνθείς απο τον εαυτό σου; Η διαδικασία [της σκηνοθεσίας] απλώς δεν επιτρέπει να μην είναι προσωπική η ταινία -ακόμα και αν το θέλεις. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σαν χαρακτήρας είμαι, όπως οι ήρωες των ταινιών μου. Υπάρχει βία μέσα μου. Υπάρχει σ' όλους μας. Όλοι θα πρέπει να την αντιμετωπίσουμε. Αλλά δε τριγυρνώ σκοτώνοντας κόσμο για πλάκα.

Η ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ
Με διασκεδάζει η ιδέα μιας κυβέρνησης, η οποία εκδίδει ετυμηγορίες για το τι πρέπει να βλέπουν οι ενήλικες. Μου φαίνεται εξαιρετικά γελοίο ως ιδέα. Η λογοκρισία είναι τόσο γελοία, ώστε κανένας δεν κάνει κάτι γι' αυτή. Είναι ηλίθια, πέρα απο κάθε διαμαρτυρία. Αλλά έτσι είναι ο κόσμος. Νομίζω ότι τραβάει περισσότερο την προσοχή [όταν ασκείται] σ' ένα φιλμ. Δεν είναι κάτι απο το οποίο υποφέρουμε. Τα φιλμ θα υπάρχουν για πάντα και θα βρίσκονται παντού. Αρκετό καιρό αφού αυτοί οι λογοκριτές θα' χουν πεθάνει και θα έχουν φύγει από την ζωή, ο κόσμος θα μπορεί να δει αυτές τις ταινίες.

Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ NICKY ST. JOHN
O Nicky [St. John-σ.τ.μ. σεναριογράφος των ταινίων του σκηνοθέτη] και εγώ δεν είμαστε δίδυμοι. Είμαι ευτυχισμένος που σκηνοθετώ τα σενάρια του. Μπορώ να εκφράσω τις ιδέες μου, διαμέσου των ιδεών του.
Μεγάλωσα σαν καθολικός. Βαφτίστηκα. Υπάρχει μια ατάκα στο Bad Lieutanant όπου ο Keitel λέει: "Είμαι ευλογημένος απο τον Θεό. Είμαι ένας γαμημένος καθολικός". Ανατράφηκα θεωρώντας ότι είμαι ένας απο τους λίγους εκλεκτούς του Θεού. Δεν πιστεύω απαραίτητα στην Αληθινή Πίστη, όπως πιστεύει ο σεναριογράφος μου. Πιστεύω ότι ο Ιησούς Χριστός αντιπροσωπεύει κάτι για το οποίο ζεις και κάτι απο το οποίο ζεις. Αλλά αν πιστεύω ότι είναι ο Υιός του Θεού και ότι υπάρχει Παράδεισος και Κόλαση και ότι ο Αδάμ έφαγε το μήλο; Δεν ξέρω. Είναι καλύτερα να έχω σύντομα μια απάντηση γι' αυτό, νομίζω ο χρόνος μου τελειώνει.

ΕΝΑ ΡΟΚ' ΕΝ' ΡΟΛ ΠΑΡΕΛΘΟΝ
Θέλαμε να γίνουμε ροκ-εντ-ρολλίστες. Οι ταινίες ήρθαν, όταν καταλάβαμε ότι δεν μπορούσαμε, ούτε να τραγουδήσουμε, ούτε να παίξουμε. Ο Nicky St. John και εγώ ήμασταν μέλη μιας ροκ' εν' ρολ μπάντας για αρκετά χρόνια, αλλά τελικά καταλάβαμε ότι δεν θα κατορθώναμε να ζήσουμε απ' αυτό και τα παρατήσαμε. Ακόμα γράφω τραγούδια. Τα τραγούδια καταλήγουν συνήθως στις ταινίες. Δεν αντέχουμε οικονομικά να αγοράσουμε κάποιο [τραγούδι] και έτσι τα γράφουμε εμείς. Αυτό γίνεται περισσότερο από αναγκαιότητα, παρά απο έμπνευση.
Είμαι με το ραπ τώρα. Ο Schooly D - αυτός είναι ροκάς. Ακούω ακόμα παραδοσιακά blues, τα βασικά, τους Stones και τον Dylan. Είναι τα μπλουζ που με "άναψαν" και το ραπ που με κρατά "αναμένο". Καθώς μεγαλώνεις, δεν έχεις πλέον αρκετό χρόνο. Όταν έχω χρόνο, προτιμώ να παίζω, παρά να ακούω [μουσική]. Μεθάω και κάθομαι στο σπίτι, γρατζουνώντας μια κιθάρα.

Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
Είναι η συνεργασία μια κοινή αμοιβαία συμφωνία, και όχι απλώς ένα ταξίδι. Δεν προσπαθώ να ξεχωρίσω την δουλειά απο τη ζωή. Δεν γράφω, σκηνοθετώ. Θέλω να αισθάνομαι τη φαντασία να ξεπηδά απο τη σελίδα. Κάτι, που να με εμπνέει να σκηνοθετήσω και να κάνει να δουλέψω με ανθρώπους, που με εμπνέουν. Αυτοί οι άνθρωποι είναι φίλοι μου. Κρατάμε την ομάδα αρκετά ενωμένη μέχρι τώρα. Υπάρχει πάντα πίεση, για να χωρίσουμε. Βασικά, ο κόσμος είναι ζηλιάρης απέναντι σε συγκεκριμένες σχέσεις. Δεν είναι στ' άληθεια κατι συνηθισμενό αυτό [που συμβαίνει με 'μας] στις ταινίες. Αυτή η δουλειά [του σινεμά] συνήθως λειτουργεί πάνω στο διαχωρισμό και στη διανοητική κατάκτηση. Νομίζω ότι υπάρχει πολύ ζήλια στους ανθρώπους, όταν μας βλέπουν μαζί και όταν θέλουμε να μείνουμε έτσι.

ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
Για μένα αυτές οι ταινίες, είναι home movies, γιατί [εκεί] βλέπω να υπάρχουν άνθρωποι (που ίσως πια δεν βλέπω), χώροι (που πια δεν υπάρχουν). Είναι σαν κοινωνιολογικές home movies. Τις βλέπω σε κομμάτια και τμήματα. Είναι πολύ σπάνιο για μένα να καθίσω και να δω μια δικιά μου ταινία, σαν πραγματική ταινία. Αν είχα να διαλέξω μια; Το China Girl είναι η αγαπημένη μου. Μ' αρέσει η υφή αυτού του φιλμ. Μ' αρέσουν οι χώροι της. Μ' αρέσουν οι άνθρωποι της. Μ' αρέσει, όπως ήμασταν όταν την κάναμε. Μ' αρέσει η πνευματική κατάσταση στη οποία ήμουν τότε [το 1988] -θετικός. Ήμασταν λίγο μακρύτερα. Δεν πρόκειται να ξαναγίνω έτσι, ο David Caruso δεν πρόκειται να 'ναι ο ίδιος. Υπήρχε μια αθωότητα τότε. Το να δουλεύεις με 15χρονα παιδιά, έδινε επίσης στην ταινία μια αθωότητα. Έδινε σ' αυτό [το φιλμ] κάποιο ρυθμό.

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Δεν είναι ένας από τους στόχους μου, να 'μαι ευτυχισμένος. Κάνουμε την δουλειά μας. Προσπαθούμε να συμφιλιωθούμε μ' αυτό που συμβαίνει. Ήμαστε απο τη δεκαετία του 60. Ζήσαμε τη ζωή. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να πεθάνεις. Δεν πρόκειται να ζήσω ούτε μέρα παραπάνω, απο τη μέρα που πρόκειται να πεθάνω. Η ευτυχία φεύγει, αν έρθει. Δεν είμαι ενάντια σ' αυτή, αλλά δεν είναι ακριβώς [η ευτυχία] και το πάθος μου.

(Αποσπάσματα απο συνέντευξη στο ιρλανδικό περιοδικό Hot Press 1995. Απόδοση Δημήτρης Μπάμπας)

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
1979 THE DRILLER KILLER
1981 MS. 45/ANGEL OF VENGEANCE
1984 FEAR CITY
1986 THE GLADIATOR
1987 CHINA GIRL
1989 CAT CHASER
1990 KING OF NEW YORK
1992 BAD LIEUTENANT
1993 DANGEROUS GAME
1994 BODY SNATCHERS
1995 THE ADDICTION
1996 THE FUNERAL