(μικρό σχόλιο για την αφήγηση)
Ένας από τους πιο σκοτεινούς και ονειρικούς σκηνοθέτες στην ιστορία του σινεμά, ο David Lynch είναι ένας μοναδικός και πρωτότυπος δημιουργός. Όντας στο περιθώριο του Χόλιγουντ, με μια καριέρα που διαρκεί πάνω απο 30 χρόνια κατόρθωσε να οικοδομήσει, ταινία με την ταινία, ένα δικό του προσωπικό κόσμο. Ο κόσμος αυτός είναι ο κόσμος ενός ονείρου -ή μάλλον καλύτερα ενός εφιάλτη. Και ο θεατής κάθε φορά που βλέπει μια ταινία του, γίνεται συνταξιδιώτης σ' ένα ταξίδι στην σκοτεινή πλευρά της πραγματικότητας.
Αυτό που αποτελεί την σκηνοθετική σφραγίδα του David Lynch είναι ο τρόπος που αφηγείται μια ιστορία. Όπως προκύπτει απο το παρελθόν του -π.χ. Blue Velvet, Wild at Heart, Twin Peaks, Mulholland Drive,Lost Highway- αλλά και από το παρόν του (INLAND EMPIRE) οι ταινίες έχουν την αφηγηματική λογική ενός ονείρου μοιάζουν να κατάγονται απο το ασυνείδητο. Το ονειρικό στοιχείο και ο συνειρμός, η αφαίρεση παρά η πρόσθεση πληροφοριακών στοιχείων στη δραματική πλοκή, η εκκρεμότητα και η ασάφεια, η άρνηση μιας συμβατικής κατάληξης στη δραματουργία, και κυρίως η άκρως υποκειμενική διάσταση της αφήγησης -συνέπεια της απελευθέρωσης του θεατή απο τη δυναστεία ενός παντοδύναμου αφηγητή-, αποτελούν τις βάσεις πάνω στις οποίες οικοδομείται η αφήγηση. Είναι λόγω των παραπάνω που ο σκηνοθέτης καλεί τον θεατή να δημιουργήσει με βάση τις εικόνες του ένα δικό του προσωπικό σύμπαν.
Καθώς οι αφηγηματικοί μηχανισμοί έχουν περισσότερο σχέση με τις δομές του ονείρου παρά με αυτούς της κλασικής δραματουργίας, το τέλος κάθε της ταινίας μοιάζει ως το απότομο τέλος ενός ονείρου (ή ενός εφιάλτη;), ένα ξύπνημα που επαναφέρει το θεατή στην καθημερινότητα των εικόνων.
Οντας ένας σκηνοθέτης που αντλεί όλη την δύναμη των εικόνων του απο το ασυνείδητο, ο David Lynch επιμένει σ'ένα κόσμο που βρίσκεται κάτω και πέρα απο την επιφάνεια της πραγματικότητας. Την καταγωγή αυτού του κόσμου μπορούμε να αναζητήσουμε στις απωθήσεις που ενοικούν στο ασυνείδητο των προσώπων, στους μύχιους πόθους τους, στις καταπιεσμένες και ανεκπλήρωτες επιθυμίες τους, στους ανομολόγητους φόβους. Επιλέγοντας ως πεδίο δράσης το ασυνείδητο, αρνείται την τυποποίηση στη συμπεριφορά (που οι χαρακτήρες του κληρονομούν απο το παρελθόν των κινηματογραφικών ειδών) και οι χαρακτήρες αυτοί λειτουργούν με ελευθερία, ως πρόσωπα που ανήκουν στα όνειρα. Ωστόσο χρησιμοποιεί αυτά τα στερεότυπα ως μια αφετηρία και στη συνέχεια οδηγείται στην ανατροπή τους, μέσα απο την έκθεση ενός κόσμου εφιαλτικού, παράδοξου και υπερεαλιστικού -ενός κόσμου που συχνά δείχνει ως το παραληρηματικό σύμπαν ενός ψυχοπαθούς.
Δ.Μ.
