Όταν ξεκίνησα στις αρχές ήθελα να γίνω ηθοποιός. Εκείνη την εποχή μ’ ενδιέφερε το θέατρο. Το σινεμά για μένα ήταν η έξοδος κάθε Σάββατο απόγευμα -πότε όμως ως ηθοποιός δεν σκέφθηκα τον κινηματογράφο. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν κινηματογραφικές σχολές, έτσι πήγα σε μια σχολή υποκριτικής και κατέληξα να γίνω ένας αποτυχημένος ηθοποιός. Δεν εργαζόμουν πολύ και βιοποριζόμουν ως καθηγητής υποκριτικής. Συμπτωματικά βρέθηκα στη σκηνοθεσία με την ώθηση του Burt Lancaster και του John Frankenheimer. Έγινα σκηνοθέτης χωρίς να γνωρίζω κάτι για τη σκηνοθεσία.
(…) (Σχετικά με τις διαφορές της υποκριτικής στο θέατρο και τον κινηματογράφο). Σε μια θεατρική παράσταση ως σκηνοθέτης είσαι τελείως άχρηστος μόλις ανοίξει η αυλαία. Το αντίθετο συμβαίνει με τον κινηματογράφο. Εκεί δεν υπάρχουν ηθοποιοί. Είσαι εσύ και η ταινία. Οι ηθοποιοί δεν χρειάζεται να κατανοούν τι κάνουν αρκεί αυτό που κάνουν να κινηματογραφείται. Δεν πιστεύω ότι στον κινηματογράφο υπάρχει υποκριτική ερμηνεία. Υπάρχουν μόνο οι πρόβες, και όταν κάτι δεν πάει καλά μπορείς πάντα να το επαναλάβεις.
(…) Δεν θεωρώ ότι είμαι ένας σκηνοθέτης που δίνει έμφαση στο οπτικό μέρος. Αυτός ο τομέας είναι το αδύνατο μου σημείο και προσπαθώ να το διορθώσω. Το καλύτερο μου είναι η διεύθυνση των ηθοποιών. Υπάρχουν οπτικά στυλ που θαυμάζω πολύ, όπως αυτό του Bertolucci. Ο κίνδυνος, για κάποιον σαν και μένα που προέρχεται από το θέατρο, είναι να παρακολουθείς τη συζήτηση δύο χαρακτήρων – και αυτό είναι κάτι που μ’ αρέσει να κάνω. Οι ταινίες μου είναι γεμάτες από τέτοιες σκηνές.
(…) (Στην αρχή της καριέρας μου) νομίζω ότι φοβόμουν να κάνω ταινίες που διαδραματίζονται τη σύγχρονη εποχή: ο οποιοσδήποτε ξέρει τι είναι αυθεντικό και τι όχι γιατί ζει στη σύγχρονη εποχή. Όταν πας πίσω στο χρόνο τότε υπάρχει κάτι μη αληθινό. Μπορείς να το χρωματίσεις με ότι χρώμα θέλεις. Τα κοστούμια, τα σκηνικά, ο φωτισμός δημιουργούν μια αίσθηση του μυθικού.
(…) Το κλειδί στη κωμωδία είναι το μοντάζ. Η κωμωδία είναι ρυθμός; Είτε γελάς είτε όχι. Το πιο δύσκολο είδος είναι η κωμωδία, μετά τα θρίλερ και μετά οι δραματικές ταινίες. Είτε πετυχαίνεις στη κωμωδία είτε αποτυγχάνεις. Το θρίλερ είναι το επόμενο σε δυσκολία, επειδή εκεί υπάρχει η κατασκευή του χρόνου και συνεχώς προσπαθείς να ζυγίσεις το μυστήριο και τη σύγχυση. Θέλεις μυστήριο, δεν θέλεις σύγχυση. Τα πάντα βρίσκονται στο να ελέγχεις την παροχή πληροφοριών στο κοινό. Αν βάλεις τα γεγονότα σε λάθος σειρά, τότε η ταινία δεν λειτουργεί.
(...) Προσωπικά προτιμώ να γυρίζω όσο το δυνατόν λιγότερες λήψεις για κάθε σκηνή. Αυτό όμως δεν είναι πάντα δυνατό. Γυρνώ κάθε σκηνή από διαφορετικές γωνίες, γιατί θέλω να έχω όσο το δυνατόν περισσότερες επιλογές. Ο Stanley Kubrick πάντα έκανε πολλές λήψεις -ήταν το αντίθετο από μένα. Του άρεσε να κάνει 70-80 λήψεις από κάθε οπτική γωνία. Όμως αυτός είναι ένας τελείως διαφορετικός τρόπος δουλειάς. Δεν τον ενδιέφερε η πραγματικότητα τόσο πολύ -περισσότερο τον ενδιέφερε η θεατρικότητα. Έκανε όπερες. Ο Stanley ήταν ένας “οπερετικός” σκηνοθέτης.

(αποσπάσματα από το masterclass κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ Κανών 2006).